Akop kirve öz qedehini tamam boşaltdı, men yene yarıyacan içdim. Menim ele cavanlıqdan kefli adamlardan acığım gelir ve bu sebebden de özüme reva bilmerem ki, keflenib gedim özümü yıxım övretin üstüne. Elbet, bunları üreyimde dedim. Sonra Akop kirve mene dedi ki, senin danışdığın o ağlamalı ehvalatdan sonra, isteyirem sene bir ermeni havası oxuyum, o da ibaret olsun "Sirun axçik"dan. Dedim, oxuyarsan, evdekiler ayılar Akop dedi ki, men oxuyanda heç kes ayılıb elemir, çünki öyrencelidirler. Bir de dedi ki, arvad çox o yan bu yan eleyer, gönderrem atasıgile, Qarabağa. Onda dedim, xub, oxu!.. Akop elini qulağının ardına qoydu, stola dirseklendi ve gözlerini yumub yavaş-yavaş, pesden oxumağa başladı.
Men çox oxuyanlar eşitmişem, Bakıda, Qarabağda, Tiflisde, lap ela-ela xanendelere qulaq asmışam, yaxşı ve asude vaxtlarımda nemer de vermişem onlara, amma Qurana el basaram ki, Akop kimi oxuyan hele görmemişem. Yeni çox güman ki, ondan da yaxşı oxu-yanlar var ve ondan da yaxşı musiqini bilenler yox deyil. Amma söhbet bundadı ki, evvela, bele yanıqlı, bele ürekden gelen ses heqiqeten eşitmemişem, ikinci de, bu cür adamın cızdağını çıxardan hava da eşitmemişdim. O derecede pejmürde-hal oldum ki, gördüm gözlerim dolmaq üzredir, özümü gücle saxladım ve Akopa qulaq asa-asa fikirleşdim ki, bele hava heç bir vaxt kef meclisinde, toyda, nişanda yarana bilmez, bele hava ancaq müsibetden yarana biler ve eger indi Akop burda yox, bu havanı qarlı dağların başında oxusaydı, vallah, dünyanm bütün qarları eriyib suya dönerdi. O qurtarıb, gözlerini açıb mene ba-xanda, dexi men onun üzüne baxa bilmedim. Dedim, Akop, seni görüm min yaşayasan, seni görüm ömründe neynim deyib qalmayasan, sen ki, meni bu dünyadan ayırıb üreyime teper verdin, bundan sonra sennen oldum heqiqet qan qardaşı. Sonra dedim, özüne araq süz, o da süzdü, qedehimi qaldırıb dedim, bunu da içirem senin oxuduğun havanın sağlığına ve bir de senin bu gözel evinin işığının sağlığına. Akop kirve menim bu sözlerimden çox

<< 1 ... 133 134 [135] 136 137 ... 202 >>