memnun oldu, deyesen, bir az da utandı, dexi bir söz demedi, arağı başına çekib yerinden qalxdı ve yanaşıb üzümden öpdü. Men de onun üzünden öpdüm, sonra dedim ki, daha gecdir, men durum çıxım gedim evimize, sen de yıxıl yat. Seher, inşallah, görüşerik. O, kürkümü tutdu, men geyindim, dexi onu heyete çıxmağa qoymadım, kandarda el tutub, bir-birimize gecen xeyre qalsın deyib aynldıq ve men heyete çıxıb, dedim, bir qeder de hava almaq heç pis olmaz. İlahi, gece nece gözel gece idi! Şükür veren gününe, şükür bu geceye, bu ağ qara, bir de başım üste yanıb şöle saçan Aya! Min şükür!"

Bu setirlerden sonra üçüncü defterin ortasından bir neçe varağı qoparmışddar, varaqların tikiş yerlerinde xırdaca kağız parçaları qalmışdı. Tebii, bunları ya Sedi efendi özü qoparmışdı, ya da Selime xanımın işi idi. Xesteye tamamile aydın idi ki, Selime xanım hansı mülahizeye görese, gündeliyi bütünlükle xesteye vermemişdi. Xeste, Selime xanımın enlikli-kirşanlı sifetinde hamıya ve her şeye şübhe ile baxan zil qara gözlerini xatırladı, xınltılı ve gülen-ağlayan sesini ya-dına saldı ve yüngülce köksünü ötürdü. Bu üçüncü defterin lap sonun-da sehife yarımlıq bir yazı da vardı. Bu yazını xeste iki-üç deqiqe qabaq diqqetle iki defe oxusa da, ne illah elemişdise, heç bir şey başa düşmemişdi, çünki bu qeydlerin evvelki yazılarla heç bir mentiqi elaqesi yoxdu, hetta ona bayaq ele gelmişdi ki, Sedi efendinin o soyuq, qarlı ilin yanvar ayında, esebi gerginlikden belke şüuru da bulanmışdı... Xeste daha saata baxmadı, onsuz da rejim deyilen şeyi bu gece emelli pozmuşdu, indi yarım saat çox ve az oturmağının heç bir ehemiyyeti yoxdu, yeqin Zemine de daha ayılmayacaq, çünki gecenin bu vedesinde - sehere yaxın adamın yuxusu şirin olur. O yene başını defterin üzerine endirdi, mentiqsiz ve xeste bir şüurun mehsulu saydığı qeydleri bir de oxudu.
"...üzüme ele baxırdı ki, a kişiler, dedim yeqin deli olmuşam. Cod tükleri vardı, özü de yeke bir pişik boyda idi. Atana lenet bele zemane, bu mexluq, adını

<< 1 ... 134 135 [136] 137 138 ... 202 >>