biri'ne yanaşıb, aşağı yeşiyi açdı ve iri, uzunsov albomu götürüb, xalatının qolu ile qırmızı mexmer üzünün tozunu sildi, getirib erinin dizleri üstüne qoydu. Sonra otaqdan çıxıb metbexe getdi.
Xestenin zennince köhne şekilleri, ölüb-getmiş ezizlerinin şekillerine albomlarda, yeşiklerde ve başqa qaranlıq yerlerde saxlayıb, herden-herden onlara baxmaqda, eve gelen qonaqlara göstermekde nese bir anormallıq vardı: insan heyatı terk edende bütünlükle terk etmelidir, özünden sonra, zahirini, sesini yalnız xeyallarda ve qulaqlarda qoyub getmelidir ve eger sağ qalanlar çay içe-içe, çörek yeye-yeye ölülerinin şekline, gündelik heyatın adi şeylerine tamaşa edirmiş kimi baxırlarsa, ya da daha pisi, ölülerin sağlığında maqnitofona yazılmış sesine qulaq asırlarsa, bu, ölümün müqeddesliyine xelel getirir, bu, diriler ve ölüler arasında yaranmış zaman distansiyasında insanın en qiymetli ve kövrek hisslerini - intizarım ve hesretini tedricen eridib yoxa çıxar-dır... Albomu tez-tez varaqlaya-varaqlaya öz şekillerine, Zeminenin şekillerine, uşaqların ve başqa qohum-eqrebanın, tanışların şekillerine gözucu ve öteri baxa-baxa, nehayet, Sedi efendinin kartonu saralmış köhne şeklini tapdı. Buxara papaq, qalın kürk, nazik qalstuk ve dizi üste qoyduğu sol elinin adsız barmağında parıldayan iri daşlı brilyant üzük. En ümdesi de, şekle baxanın düz gözlerine zillenmiş bir az gülümser ve bir az da qüsseli olan senetkar, şair gözleri. Bu gülümser ve gözel çöhrenin kiçicik bir anı neçe illerdir ki, deyişmez qalır ve hele bundan sonra da, ta qiyamete qeder, bele deyişmez qalacaqdır: dünyanın dağlan, okeanları deyişmez qaldığı kimi, insan yaşadıqca mehebbet ve nifret deyişmez qaldığı kimi... Xeste, albomu bağladı, neyçinse Sedi efendini gözlerini görenden sonra darıxdı, o derecede darıxdı ki, tezeden siqaret çekmek istedi, amma özünü saxladı ve birden-bire yadına qeribe bir şey düşdü: texminen üç-dörd gün bundan qabaq, axşam on birde yuxu dermanı içib yatmışdı, haçansa qefil ayılıb saatına

<< 1 ... 142 143 [144] 145 146 ... 202 >>