menim heqiqeten sağaldığıma yalnız indi inanıbmış kimi, ellerimden yapışıb berk-berk sıxdı.
- Şükür, ay Allah, şükür! - dedi. - Amma çox yox, yarım saat. Yaxşı?.. Men de balkondan baxacam sene.
Men başımı terpetdim. Zemine tez qalxıb o biri otağa getdi, çiyinceden asılmış kostyumumu, yun sviterimi getirdi. Men de qalxıb, xalatı eynimden çıxardım, şalvarı, sviteri, penceyi geyinib Zemine ile bir yerde dehlize çıxdım, güle-güle, sevine-sevine orda ayaqqabılarımı da geyindim ve Zemine plaşımı asılqandan götürüb tutdu. Men hele ömrümde Zemineni bele sevincek ve bele bextever görmemişdim. İndi mene ele baxırdı ki, ele bil meni heyete hava almağa yox, bir milyon pul dalınca gönderirdi.

Zemine arxamca küçe qapısını bağlayan kimi bildim ki, indice qaçıb balkona gedecek ve menim pillekenleri enib blokun qapısından heyete çıxmağımı gözleyecek. Men yavaş-yavaş, ehtiyatla pillekenleri enmeye başladım, çünki dizlerim zeiflikden esirdi, çoxdan unutduğum blok idi - ele bil turşumuş kelem iyi idi - uzun fasileden sonra, iki aylıq ayrılıqdan sonra yeniden burnuma doldu ve etiraf etmeliyem ki, bu hem yeni, hem de tanış duyumdan hetta, bir az kövreldim de, çünki insan öz evine, işığına, çarpayısına adet etdiyi kimi, iylere, qoxulara da adet edir. Üçüncü mertebenin meydançasında bir boz pişik gördüm: o da divarları iyleye-iyleye, qulaqlarını şekleyib, tüklü quyruğunu dik tutub aşağı enirdi ve yeqin ki, o da menim kimi heyete, hava almağa getmek fikrine düşmüşdü. Men Sedi efendinin Kirlikirini xatırladım.
Blokun qapısından heyete çıxan kimi bir-iki addım qabağa atıb başımı yuxarı qaldırdım, beşinci mertebenin kelle-çarxındakı balkonumuza ve balkonda dayanıb sevine-sevine mene el eleyen Zemineye baxdım. Men de elimi plaşımın cibinden çıxarıb ona el eledim, Zemine aşağı eyilib çığırdı:
-Urra!
Men de sevincek ona cavab verdim:
- Urra! - Yaxşı ki heyetde heç kes yoxdu, bizim bu qeribe "urra"-larımızı eşiden olmadı. - Qayıt otağa, soyuq deyer.
Zemine yene çığırdı:
- Çox

<< 1 ... 145 146 [147] 148 149 ... 202 >>