evlerini birce-birce gezib, amma heç kesde heç ne tapmayıb. Bes roman?.. Selime xanım teze siqaret yandırdı, sesini alçaldıb qapıya baxıb ve ennikli-kirşanlı sifetinde iki qara deşiye benzeyen gözlerini mene zilleyerek dedi ki, "eto sekret!" Sonra dodaqlarını bir-birine sıxıb güldü, etli, sallaq yanaqları titredi, sifetindeki pudranın nann tozu qara jaketinin sinesine sepelendi, yan-yöresine baxa-baxa şehadet barmağım dodaqlarına yapışdırdı: "Sss..." Sonra gözleri doldu, tez-telesik sumkasını açıb, yaylığını çıxardı ve növbe ile, kirpiklerinin qarası axmasın deye ehmalca gözlerini quruladı. Dedi ki, sabah yox, birisi gün yola düşür, özü de uzağa gedir, eger bu defe de atasının romanının elyazmasını tapmasa, ömürlük ümidini üzmeli olacaq, çünki daha gümanı heç yere qalmayıb. Selime xanımın dediklerinden nese ağlım bir şey kesmedi, neçe illerdir ki, men bu roman söhbetini eşidirdim, Selime xanımgile gedende, onunla telefonla danışanda, hemişe sesi qırıla-qırıla, esebileşe-esebileşe mene romanın eline düşdüyünden danışırdı, ancaq aylar, iller ötürdü, ortada ise bir şey yoxdu... Men, Sedi efendinin gündeliyini oxuyana kimi, açığı, ele bu fikirde idim ki, roman haqqında olan bu söhbetler, yalnız ve yalnız bulanıq şüurun, bütün dünyadan küsmüş hirsli-hikkeli bir qadının növbeti xülyalarından biri idi. Selime xanım bu iller erzinde azından yüz defe mene demişdi ki, Moskvadan fılankesov zeng vurub, filankeslere xüsusi tapşırıq verib ve bu tapşırıqdan sonra Muxtar Kerimlinin de, Salahovun da işleri çox pis olacaq ve ilaxır... Amma dünen gece Sedi efendinin "uşkula" defterini oxuyub kederlensem de - bu keder hissinin acısı indiye kimi üreyimde qalıb - hem de sevinmişdim: emin idim ki, Sedi efendinin son romanı var, eger elyazması qarışıqlıqda, müsibetli illerde itib-batmayıbsa, bu, hem Selime xanımın, hem de bizim, belke de son sevincimiz olacaq. Şexsen menden ötrü bu son roman qanadı qırıq ümidin son uçuşu demek idi. Ve belke de ele bu son uçuş erefesinde menim sağalmağım

<< 1 ... 147 148 [149] 150 151 ... 202 >>