lazımmış: şübhem yoxdu ki, bu romanın, eger tapılarsa, uzun illerden sonra ilk oxucusu men olacağam ve bu "yazılmış yazı" üze çıxandan sonra, belke de neçesinin dili gödelecek, neçesi qaranlığa çekilib, bir daha üzde görünmeyecekdir. Kaş, Selime xanım bu el yazısını tapa bileydi: axı, adam ömrü boyu uduza bilmez, heç olmasa bir defe eli getirmelidir, axı!.. Men dolayı yollarla, Selime xanım incimesin deye, gündelikde oxuduğum Kirlikir ehvalatını da ondan soruşdum ve ağlıma gelen birinci fıkri dedim: yeqin bu siçovul ehvalatı da o romandan bir parçadır, yoxsa bu parçanı heç cür izah etmek mümkün deyil. Selime xanım başını buladı, soyumuş çayından içib, dedi ki, yox, buna inanmır... Sonra ele bir yanıqlı ah çekdi ki, tüklerim ürpeşdi: yazıq kişi, dedi, başına gelen o ehvalatlardan sonra havalanıbmış yeqin. "Yazıq, yazıq papa!"

Men skamyadan qalxdım, daha başım gicellenmedi, yay qurtarandan sonra tedricen xarabazara çevrilmeye başlayan heyetimize göz gezdirib, taxta qırıntılarını, paslı demir qutuları, zibilxananın qapısı qabağında qalaq-qalaq yığılıb qalmış karton yeşikleri görüb, ne üçünse heyetimizin süpürgeçisi Qızxanımı xatırladım. Gör ne vaxtdır, ne üzünü görürem, ne de sesini eşidirem. Belke ölüb?.. Ölübse, qebri nurla dolsun, diridirse, qoy min yaşasın. Bir azdan hava bulandı, gur gün işığı tutqunlaşdı, göy üzüne qeribe-qeribe buludlar geldi ve bundan sonra hardansa, şimal terefden soyuq külek esdi: men tez plaşımın boynunu qaldırdım, ellerimi plaşın ciblerine dürtdüm ve ele bu vaxt yuxarıdan Zeminenin sesini eşidib başımı qaldırdım.
- Gel eve, daha besdi! - Zemine balkonda tek deyildi. Mektebden qayıtmış uşaqlar onun yanında dayanıb, çığıra-çığıra mene el eleyir-diler. Xudaya, şükür veren gününe!..
...Gündüz yuxusunun, elelxüsus, sarımsaqlı qatıqla çoban bozartmasını yeyenden sonra - yaşasın Mahmudu, iki gün bundan qabaq yene bir heyvan göndermişdi - temiz yorğan-döşeye girib gündüz yuxusunda yatmağın özge lezzeti var. Arvad deyinse de ki, gündüzler

<< 1 ... 148 149 [150] 151 152 ... 202 >>