kaftarm - başı esen, gözleri ayağının altını görmeyen saray münecciminin uydurmaları boş şeymiş. Gece, yürüşden qabaq, hökmdar serkerdeleri ile son meşvereti de eleyib qurtarandan sonra, o qoca çaqqal rüsxet isteyib, hökmdarın çadınna girmişdi ve demişdi ki, dönüb geri qayıtmaq lazımdır, ulduzların durumu felaketden xeber verir. Eger müneccim sinli olmasaydı, eger başı esib, kirpikleri titremeseydi, yeqin hökmdarın özü qılıncını siyirib onun başını bedeninden ayırardı. Amma hökmdarın müneccime yazığı geldi, ona yanaşıb, elini uzadıb seyrek saqqalmdan ele bir çenge qopardı ki, müneccimin çenesinden damla-damla qan axdı... Xace Enver gülümsedi, çünki bundan sonra müneccim ağlayıb göz yaşları tökdü ve onun bu halı hökmdara o qeder lezzet verdi ki, ellerini böyrüne qoyub doyunca güldü... Xace Enver eşikde davam eleyen talanın erşe qalxmış ah-nalesini burda da eşidirdi, amma sarayın qalın daş divarları hayqırtı, inilti-ağlaşmanın qatım-qarışıq nidalarının qabağını bir qeder alırdı, bu sedalar, xace Enverin uzanıb xumarlandığı saray otağında quyuya düşen ses kimi loqqultulu bir eks-seda verirdi. Xace Enver gözünü açıb hökmdarını tanıdığı günden, gün işığına, soyuğa, istiye alışdığı kimi, her defe yürüşden sonra, növbeti qelebeden sonra, göye direnib etrafı lerzeye getiren bu seslere de alışmışdı. Xace Enverin alışa bilmediyi yalnız son iki ilde tapdığı, bu Allahın belası olan dözülmez ağrıları idi: son vaxtlar ise, o, balaca gümüş mücrünü gecenin ölüm yuxusuna gedende yastığının yanında, elinin altında saxlayırdı, uzun, hoqqalı qelyanını, ana balasını yanında yatızdırdığı kimi, geceler köksüne sıxıb yatırdı... Xace Enver elini uzatdı, yene qelyanı götürdü, dolu dodaqları arasına alıb uzun-uzadı bir qullab vurdu ve başa düşdü ki, bu, helelik, belke de geceye kimi, sonuncu qullabdır, çünki ağrılan daha yoxdu, çünki gözlerinin itmiş işığı geri qayıdıb, tezeden bebeklerine dolmuşdu, üreyinin de tez-tez iten döyüntüsü evvelki qaydasına düşmüşdü. Şükür veren gününe, ulu

<< 1 ... 152 153 [154] 155 156 ... 202 >>