libasında, qiymetli daş-qaşlarla bezenmiş enli qızıl toqqasını beline bağlayıb, başına da qızıl tacını qoyub, helelik heç kesi yanına buraxmadan, sarayın elçiler otağında tek-tenha xace Enveri gözleyirdi. Divarlar boyu mis qabdanlarda döv-releme yanan çıraqların işığında saraym elçiler otağının minası, qızıl, gümüş suyu ile işlenmiş naxışlı tavanı, xırdalı-irili pencerelerde yaşıl, sarı, qırmızı şüşelerden düzeldilmiş yaraşıqlı şebekelere panltılı bir ziya saçırdı ve bu ziyanın şölesi hökmdarın yorğun beyninde nese bir esebilik yaradırdı: bele ceh-celala, debdebeye, parıltıya öyrenceli olsa da, bu cür şeraite düşende, nedense, qaraçı öz meskeni üçün darıxdığı kimi, hardasa çölün ortasında, ya meşede qurulmuş yüyrüş çadırı üçün, bu çadınn sirli serinliyi üçün burnunun ucu göyneyirdi. Elbette, hökmdar isteseydi, emr edib, mis qabdanlarda alovlanan çıraqları sön-dürde bilerdi, çünki hele eşikde gündüz idi ve bu gündüzün işığı ala-bula şebekelerden kifayet derecede içeri axırdı. Lakin bu gün bayram olduğuna göre ve bele bayramlarla elaqedar çoxdan qebul olunmuş eneneye göre, sarayın bütün çıraqları yanmalıydı, hökmdar özü, vezir, vekil, serkerdeler - hamı bayram libası geymede idiler. Hetta cellad bele edam zamanı qırmızı libasınm üstünden gümüş kemer salırdı, başına da; qotazlı misri debilqe qoyurdu. Bele günlerde, lakin nadir hallarda, hökmdarın ovqatı lap yaxşı olanda, saraya musiqiçiler de çağırılırdı, ud sesinden, kaman sesinden adi vaxtlannda zehlesi geden hökmdar, bele günlerde beş-on deqiqe musiqiye de qulaq asırdı... Xudavendi-alem buyurmuşdu ki, hökmdar xedim olsun ve tale bu buyruğu heyata keçirmişdi: neçe-neçe seneler bundan qabaq, burdan çox-çox uzaqlarda yerleşen bir memleketin saray zirzemisinde, başı daz, qulaqları iri, gözleri kirpiksiz quzğun gözlerine benzeyen bir kişi, kiminse emrini yerine yetirerek, beş yaşlı oğlan uşağını bağırda-bağırda xedim edib, qanını da uşağın üzüne yaxmışdı. Kimse kimden, Allahın buyruğu ile, intiqamını bele almışdı: bu

<< 1 ... 154 155 [156] 157 158 ... 202 >>