qanın iyi indiye kimi hökmdarın burnunda qalmışdı. Amma ne vaxtsa, kimin kimdense aldığı intiqamın evezini hökmdar hele çıxmamışdı. Neçe seneler idi ki, memleket-memleket gezib, düşergeler salırdı, kesilmiş başlardan qala qurub, obaları, elleri odun ağzına verirdi - saray zirzemisinde bir vaxt bağırmış oğlan uşağının ürek yanğısını söndürmek isteyirdi, lakin bu isteyine nail ola bilmirdi: iller keçirdi, bu yanğının qezebi, kini sönmek istemirdi, deli ağrısı ulduzsuz gecenin qaranlığı kimi gözleri önünden çekilmirdi. Bu yanğını söndürmek üçün, ne vaxtsa kimin kimdense aldığı intiqamm intiqamını, peyğember hüzurunda müqeddes borc kimi ödemek üçün, hökmdann başı üzerinde yanan güneşe qılınc çekmek lazım olardısa, bunu da edecekdi: kaş ecel möhlet vereydi, kaş gözegörünmez tann merhemetini onun üstünden esirgemeyeydi...
Xace Enver hökmdarın hüzuruna gelende onun yanında heç kesi görmedi, elçiler otağında hökmdar yalqız idi, saray xanının taxtında oturub, ellerini dizleri üste qoymuşdu. Xace Enver yaxına geldi, eyildi, hökmdarın elinden öpdü. Sonra hökmdar başının yüngülce hereketiyle ona eyleşmeye rüsxet verdi: xace Enver bardaş qurub hökmdarın ayaqları altda, xalının üstünde oturdu. Hökmdar heç bir vaxt nökerinin halını soruşmurdu, onun üzüne baxıb, sulu gözlerinden bilirdi ki, xace Enver tiryeke dem veribmi, ağrılan yox olubmu? Bu sulu ve vefalı gözlerin yalnız hökmdarın seçe bildiyi parıltısı azalanda, o, nökerini rahatlığa buraxırdı, deyirdi, get dincel, get tiryekini çek.
- Enver, - dedi hökmdar. Xace Enver başını yuxan qaldırıb hökmdarın üzüne zillendi: heyva çürüsü kimi qırışmış sifetdi, bu otağın mermer sütunlarında olan daş soyuqluğu vardı. - Enver, üreyim heç rahat deyil, gede!
Xace Enverin sesi kövreldi:
- Qızdırmadan sonradı, gözümün işığı. Halsızlıqdandı. Keçib gedecek. - Hökmdar yene xace Enverin üzüne baxmırdı, nezerleri elçiler otağının genişliyinde, su kimi harasa boşluğa axırdı. - Ola bilmez ki, keçmesin. Loğman da dünen bele dedi.

Hökmdar

<< 1 ... 155 156 [157] 158 159 ... 202 >>