müxtelif renglerin, zerli-baftalı xalatların, çalmaların parıltılı-işıltılı ziyası elçiler otağının gözqamaşdıran ziyasını ele bil daha da artırdı ve bir bele mexluq divarlar boyu dayanıb yerlerinde qerar tutduqdan sonra, xace Envere ele geldi ki, otağın havası azaldı. "Bu it uşağı it, göresen niye nefes alır?" - deye narazılıqla düşündü ve ehtiyatla hökmdarın sifetine baxdı: qırışmış sifet, qıyıq gözler yene zehrimar saçırdı. Xace Envere ele geldi ki, bir möcüze baş verdi - hökmdar burdan, bu işıqlı otaqdan çıxıb yene at beline qalxdı ve başına demir debilqe qoydu.
- Vezir! - Bu zehmli, lengerli ağır ses yene hamını yerinde yırğalatdı.
Vezir iki-üç addım qabağa atıb, gelib xace Enverin yanında dayanmamışdan qabaq, hökmdara baş eydi, ellerini sinesinde çarpazladı.
- Memleketin valisini teyin et! İxtiyar sahibisen! Vezir yene ikiqat oldu.
- Buyruq seninkidir, hökmdar! - dedi.
- Günü sabah memlekete döneceyik! - hökmdar sağ elini yuxarı qaldırdı. Bu, o demek idi ki, qerar qetidir ve bu qerarı Allah da poza bilmez. Bu otaqda kim vardısa, qelbine dolmuş sevincden yerinden uçub göyün yeddinci qatına qalxdı, hamı bir ağız olub, dedi:
- Eşq olsun qibleyi-aleme!

Çünki hamı yorulmuşdu, ağsaqqallı, qarasaqqallı hamı memleketine dönüb, qışın soyuğunu, küleyini öz evinde ve öz doğma torpağında keçirmek arzusunda idi. Hökmdar elini qaldırıb, bu kiçik meşveretin sona yetdiyini camaata bildirmek isteyirdi ki, vezir tezim edib söz demeye rüsxet diledi.
- Buyur görek! Vezir dedi:
- Allah bizim ömrümüzdeh kesib, senin ömrüne calasın, ulu hökmdar!
Yerbeyerden sesler qopdu:
- Amin ya rebbülalemin!
Vezir davam etdi, heyecandan ucu iti, uzun ağ saqqalı titremeye başladı.
- Axşam, hele qaranlıq düşmemiş, ulu hökmdar, senin müqeddes emrini yerine yetireceyik. Bu gün günorta yaxaladığımız şairin başını bedeninden ayıracağıq.
- İnşallah, - dedi hökmdar. - Bilirem, qoca! - Hökmdar narahat olanda, esebileşende hemişe vezirine "qoca" deyirdi. Bunları mene tezeden söyleyib

<< 1 ... 157 158 [159] 160 161 ... 202 >>