soldat sapoqlarını ayağına keçirdi, pambıq sanqlısını geyib yaxasını düymeledi, başına da qulaqlı papağını qoydu. Çantasını götürüb otaqdan çıxdı. Eşikde Moşuya dedi:
- Ele telesdirdin meni, seni yağışın altında saxladım, eve de çağırmadım.
- Nolacaq eşi, yağışmı görmemişik!
Kend yatmışdı. Göyden elenen çiskinde orda-burda tekem-seyrek yanan işıqlar gücle görünürdü, itler de hürüşmürdü. Asfalt yoldan çıxıb, kolxoz idaresinin yanından sola buruldular, Küre sarı gedende sıyıq palçığa düşdüler. Şarp-şarp, şarp-şarp... Palçıqdan yosun iyi gelirdi. Mahmud dedi:
- A Moşu, Allah eleye, sel gelmeye. Batarıq.
- Ele gelecek! Görmürsenmi havanı?! Günde bir kosmonavt buraxırlar göye, axın bele olacaq dana.

Moşunun on altı-on yeddi yaşı vardı. Bu il onuncunu qurtarmalıydı. Amma yaşına göre deyildi; çox vaxt özünden yaşlılarla oturub-durduğuna göre danışığı, davranışı başqalaşmışdı: herden ele damşırdı, deyirdin, sinli kişidir. Mahmudun eşitdiyine göre, araq-zad da içirdi. "Zamana uşağıdı, - deye Mahmud düşündü, - ele bele yaxşıdı. Bu zamanada efel oldun, batdın".
- Senin Zülfüqar bavan da axır vaxtlar, deyen, yamanca korlaşıb. Heç evveller doxtur-zad çağırmazdı.
- Evveller demir kimiydi. Bir elinnen süysünümün ardından tutub meni göye qaldırırdı. Son iki ayda döndü tamam. - Moşunun sesi yene titredi. - Bilmirem, noldu kişiye.
Mahmud öskürüb boğazının acısını uddu.
- Neçe yaşı var, aye? - Esnedi.
- Cijim deyen, doxsana yaxın olar.
- Besidi. Dünyanı tutub durmayacaq ki!
- Sen canın, Mahmıd doxtur, ele deme... Yaman çox isteyirem onu.

- Moşu qaranlıqda dönüb, yanında yeyin-yeyin addımlayan Mahmuda baxdı. Mahmud dedi:
- Men istemiremmi?.. Hanı indi ele kişiler? Dünyanın xeyir-bereketi onlarda döyülmü? Görüm onu lap min yaşasın... Embe, faq-qılıq eleyir, heç şey yoxdu onda. Üreyi polad kimidi. - Mahmud yalan dedi. Dedi ki, Moşuya ürek-direk versin. Keçen sefer Zülfüqar kişiye baxanda ağlı bir şey kesmemişdi: heç nebzini emelli tutmaq olmurdu. Moşu sevindi:
- Men

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 202 >>