seliqe ile arabaya yığmışdı, üstünden ot-elef tökmüşdü, üç gümüşe bir lezgiden aldığı, ayaqları möhkem, boynu ezeleli qatın da arabaya qoşmuşdu. Gün batanda, hava qaralanda yola düşmeliydi. Yola düşmeliydi ki, dünyanın en savab işini görsün, bu gün kövrek üreyi cellad qılıncının birce hemlesi ile ebedi dayanacaq şairin sözünü-söhbetini ağ varaqlar üzerinde bu memleketden ömürlük aparıb, hardasa, lap dünyanın o başında tezeden gün işığına çıxarsın... Gözün tökülsün, felek!..

Qasım da, arabanın yanında qurdalana-qurdalana, oxunu, yayını bir de yoxlayıb, belini düzeldib yuxarı baxanda yarğanın başında, saray bağının qurtaracağında bir qaraltı gördü: işıq gözlerine düşdüyü üçün, evvel xace Enverin qaraltısını neheng quzğuna benzetdi, sonra gördü ki, adamdır ve bildi ki, hökmdarın adamlarındandır: telxek tutarlı bir qarğış bilmirdi, çünki ömrü boyu oyun çıxarıb mezeli-mezeli sözler deyib, camaatı eylendirmekle meşğul olmuşdu, buna göre de evvel duruxdu, sonra ağlına gelen qarğışı ürek yanğısı ile bir yerde ağzından eşiye tökdü:
- Görüm seni de ağan kimi xedim olub, ter memelere hesret qalasan, ay ciyeri yanmış!

Telxek bu sözleri ucadan dedi, bildi ki, menzil uzaqdır, boğazından çıxan ses gedib hedefe deymeyecek. Hoppanıb, otun-elefin üstünde oturdu, elini çuxasının yaxasından içeri salıb üreyine qoydu ve Allaha yalvardı:
- Ulu tanrı, sen bu üreyimi hele partlatma, şaire yazığm gelsin! -deyib, başını yene sinesine eyib ağladı.

...Şairi zindandan çıxarıb edam yerine aparanda al güneş dağların başında qan tuluğu kimi sallanıb durmuşdu. Şair boğazını, çenesini, gözlerine kimi sifetinin bütün ezalarını deşim-deşim deşen ağrıdan inildedi, elleri arxasında toqqa gönü ile berk-berk bağlı olduğuna göre, her ilin sarımtıl xezanı gelende, qürub çağı güneşi bele al-qırmızı görende, hemişe elediyini indi eleye bilmedi: şair salavat çevirmek istedi, mümkün olmadı. Xudaya, bu ne ağndır?.. Bir de güneşe baxdı, qırmızı işığın şölesi ağrı içinde qovrulan şairin sifetinde ele

<< 1 ... 160 161 [162] 163 164 ... 202 >>