bil çıraq kimi yandı, amma bu yanğıdan üzü-gözü bir qeder serinledi... Vezir, vekil ve bir neçe serkerde, hökmdardan xelvet ve edamdan qabaq gizli meşveret keçirib qerara gelmişdiler ki, şairin başı bedeninden ayrılana qeder dilini kessinler. Kessinler ki, edam merasimi zamanı, bu xaraba memleketin şairi, veziri, vekili acıladığı kimi, hökmdarı acılamasın, hökmdara ağır söz demesin. Vezir ömründe tesevvür ede bilmezdi ki, ölümqabağı şairlerin dili bele acı olarmış! Bu gün hökmdarın böyük bayramlarından biri idi ve bele bir bayramın qanqaralığı ile bitmesi vezire, vekile çox baha otura bilerdi. Vezir de, vekil de hemişe görmüşdüler ki, qırmızı libaslı celladın iti baltası havaya qalxmamışdan qabaq, edama mehkum olanların hamısı hökmdarın qarşısında diz çöküb ondan imdad dilemişdiler. Vezir de, vekil de bilirdi ki, şair heç kesden imdad istemeyecek, ağzını dağıdıb acı sözlerle böyük bayramı böyük mateme çevirecek. Buna göre de pıçıldaşıb-qıqqıldaşıb, şairin dilini kesdirmişdiler... Şair ise bayaq potaboy, ağzında bir dene de dişi qalmamış bir kişinin elinde qırmızı et parçasını görse de, indi dilinin kesildiyini hiss elemirdi, eksine, ona ele gelirdi ki, dili ağzında şişib ve bu müsibetli ağrı o şişin ağrısıdır. Bir yandan da qüruba enen güneşin bu qırmızı müsibeti!
Kimse arxadan onu iteledi ve nizeli-qalxanlı iki keşikçi qabağa keçdi, dili kesilenden sonra ağrı şairi haldan salandan sonra o, dünyanın bütün iyi-qoxusundan mehrum olmuşdu. Amma bu iki serbaz qabağa keçende tünd ter iyi burnuna dolub, ele bil ağrılarını daha da artırdı. Edam yerine gede-gede şair, gözlerini çulğamış dumanın içerisinden ağaclara baxırdı, xezan vaxtının sarı-sarı, qırmızı-qırmızı yarpaqlarına baxırdı ve üreyinde deyirdi ki, xudaya, bes bu dünyanın yaşıl yarpaqları hanı, vaxtsız ecel niye meni son maqamımda yaşü yarpağa hesret qoydu?.. Şair uzaqdan, yene de ağrının zilletinden toxunmuş seyrek duman içerisinden ağ sarayı görende başa düşdü ki, edam sarayın qabağında olacaq, bu, hem

<< 1 ... 161 162 [163] 164 165 ... 202 >>