edamdır, hem de tamaşa... O, xedim xanı heç bir vaxt görmemişdi, amma, nedense, hemişe onun sifetini xeyalında heyva çürüsüne benzedirdi. Sonra birden şaire ele geldi ki, güneşin bugünkü allığı, qürubun bugünkü qırmızılığı memleketde tökülen qanın buxarından emele gelib. Dilsiz ağız söz demek istedi, amma, ağrı qılıncını oyadıb, dilsiz ağzı açılmağa qoymadı. Şair qalan yolu gede-gede daha gözlerini al güneşden çekmedi. Şairin gözünden bir damla yaş yanağına yuvarlandı, bu damla ağ deyildi, bu damla qıpqırmızı idi...

Şairi edam yerine qaldırdılar. O, gözlerini qıyıb evvel-evvel aşağıda, meydançanın ortasında taxtda eyleşmiş hökmdarı gördü ve şairin gözleri qaqqanaq çekib güldü: xedim xanın çöhresi heyva çürüsünden de artıq qırış idi ve xedim xanın uşaq başı boyda balaca bir başı vardı. Sonra şair başını ağır-ağır endirib serbazlara baxdı: serbazlar tezek iyi verirdiler. Sağ terefde dayanıb, qorxu içinde şairin edamına tamaşa eden öz obalılarını - qocaları, qarıları, cavan oğlan uşaqlarını ve neha-yet, ömrü boyu uca qametlerini ve ala gözlerini vesf elediyi gelinleri, qızları görende gözünden bir damla da yaş axdı: bu damla da ağ deyildi, bu damla da qırmızı idi. Çünki şairin üreyi od tutub yandı, şair bildi ki, qara telleri çiyinlerine tökülüb melul-melul dayanmış, göz yaşları qurumuş bu gelinlerin, bu qızların her birinin betninde indi neçe-neçe serbaz toxumu var. Gözlerine qırmızı yaş geldi ve şair üreyinde öz obalılanndan halallıq istedi. Sonra şair hamıdan qabaq, büzüşüb dayanmış bir kendli baba gördü: eyninde yamaqlı kirli çuxa, başında motal papaq. Şair onu tanıdı. Ağıllı telxeyi tanımamaq olardrmı?.. Telxeyin gülümser gözleri şaire zillenmişdi, amma sifeti ağlayırdı ve telxeyin bu gülümser gözlerinde şair ele bir şey oxudu ki, qameti düzeldi, köksüne uzaq yaylaqlann serin havası doldu: şair telxeyin gözlerile dediklerini kelme-kelme eşitdi. Telxek daha dayanmadı, evvela, şairin edamına döze bilmeyecekdi, ikinci de şairin sifetine qonmuş tebessümden anladı

<< 1 ... 162 163 [164] 165 166 ... 202 >>