ki, o da arxayındır: şair özü bu dünyadan gedir, amma sözü-söhbeti bu dünyada qahr. Göz yaşlarınr boğa-boğa, hıçqırığını içerisine salıb telxek ustalıqla geri çekildi ve izdihamdan çıxdı. Ve yalnız dereye enende arabasına yanaşıb dayandı, daha özünü saxlaya bilmedi, qatırın boynunu qucaqlayıb, üreyi boşalana kimi ağladı. Sonra arabaya mindi, qatırı mahmızlamamışdan qabaq, başını qaldırıb qaranlıq dereden yuxarıdakı semanın qırmızılığına baxdı. Çığırdı:
- Tfu senin textine, ey çerxi-felek!

Bu qezebli sesden üzbeüzdeki meşede qarğaların sesi alemi başına götürdü. Araba yerinden terpendi, tekerlerin qıjıltrsı eşidildi, bir azdan Üfleme-Qasımın qatır-arabası torpaq yoldan çıxıb meşeye girdi. Meşenin qaralığı - ağaclar telxeyin gözüne qara-qara ve ecaib göründüler - xezan yarpaqlarının sarılığı ve bir de etrafın vahimeli sükutu telxeyi yolundan eleye bilmedi: başqa vaxt olsaydı, günün bu çağında, havanın qaralan vedesinde, telxek ömründe bu meşeye girmeye cüret etmezdi. Amma indi o, ne geri döne bilerdi, ne de arabanı saxlaya bilerdi. Telxek tez bu memleketden çıxmalı idi.
Araba, vahimeli sükut içerisinde qıjıltı qopara-qopara meşenin seyrekliyinden sıxlığına yöneldikce, hava ele bil bulanıb, deqiqe-deqiqe, saniye-saniye qaralırdı. Evvelce Üfleme Qasım meşenin bu qeribeliyine fikir vermedi, ona ele gelirdi ki, heç qabağındakı yolu da emelli seçe bilmir, çünki gözlerini orda, ağ sarayın qabağındakı meydançada qoymuşdu: bu gözler, ecele teslim olmuş şairin saralmış sifetine zillenib qalmışdı. Gözün tökülsün, felek!.. Teze yiyesinin üreyinde dediyi bu yanıqlı qarğışı ele bil qatır eşitdi, dayanmaq istedi, Üfleme Qasım bunu hiss edib, qatırı var gücü ile mahmızladı: heyvanın bedeninde şaqqıldayan qamçının sesi Üfleme Qasımı ayıltdı, gözlerini geri qaytardı. O, meşeye baxdı. Ona ele geldi ki, dereye nisbeten meşenin havası daha serindir, bu serinlik, qatır arabanı ireli çekib apardıqca artırdı ve bele getse, iki-üç saatdan sonra o gelib qarlı bir diyara düşecek. Sonra

<< 1 ... 163 164 [165] 166 167 ... 202 >>