başım qaldırıb, palıdların, veleslerin, cevizlerin kellesine göz gezdirdi: bu meşenin de payız yarpaqları, orda, arxada qalmış, tüstüden boğulan başıbelalı memleketin yarpaqları kimi sapsarı idi ve hele ağacların budaqlarında topa-topa çoxlu yarpaq qalmışdı. Özge vaxt olsaydı, bu havanın yüngüllüyünden, axşam alatoranının gözelliyinden vecde gelib, pesden bir bayatı deyerdi. Amma Üfleme Qasımın neinki bayatı demeye, heç emelli-başlı ciyerdolusu nefes almağa da tutarı qalmamışdı: felek Üfleme Qasımın bedeninden şiresini yox elemişdi, gözlerinin işığını azaltmışdı, qüvveli ayaqlarının gücünü almışdı. Ne qeder yol gedecekdi, neçe vahimeli geceni bu meşenin zülmetinde, ağacların altında keçirecekdi - hele bunları Üfleme Qasım bilmirdi. Amma getmeliydi, lazım olsa xortdanın özün qucaqlayıb onunla bir yerde bu meşede gecemeliydi: şairin elyazmalarını uzaqlara, qan tökülmeyen, baş kesilmeyen bir yere aparıb orda çöreyi halal adamların diyarında otun-elefın altından gün işığına çıxarmalıydı. Amma telxek qüsseli-qüsseli xezan yarpaqlarına bir de baxıb düşündü ki, gören, bu dünyada çöreyi halal olan adamların diyarı hardadı? Çünki at kişnertisi ve serbaz hayqırtısı hele de qulaqlarında qalmışdı, telxek bu diyarı tapsa da, eger bele bir möcüze baş verse, qulaqlarındakı bu seslerle ora getmek istemirdi. Bu sesleri ondan savayı kim eşitse - qarnına qorxu dolacaq. Qorxu toxumundan betni ağırlaşmış adamların arasında elyazmalarını otun-elefın altından çetin gün işığına çıxartmaq olar!

Telxek qatırın cilovunu çekdi, araba dayandı. Arabadan düşüb, qıjıltı kesilenden sonra, serin hava kimi qulaqlara dolan sakitlikden xumarlanan kimi oldu. Elini otun-elefin içine salıb altında ne vardısa, bu gün neçenci defe idi bir de yoxladı, sonra iri bir kisenin bağını açıb, yola götürdüyü azuqeni de gözden keçirdi, xamralı çöreyinin, pendirin, göy-göyertinin ona xeyli çatacağına bir daha inanıb, tezeden arabaya qalxmaq isteyirdi ki, qefil eşitdiyi sesden tükleri ürpeşdi: hardasa

<< 1 ... 164 165 [166] 167 168 ... 202 >>