yanıqlı-yanıqlı bir uşaq ağlayırdı. Qulaq verdi, ele bil biri yox, bir neçesi ağlayırdı. Dadına tez-tez eşitdiyi qorxulu revayet düşdü: hal arvadı, meşeden, sehradan keçen tenha yolçuları saxlamaq üçün uşaq sesile ağlayır, sonra onları yaxalayıb, qalın hörüyünü boğazlarına dolayıb boğur. Allah, özün kömek ol! Üfleme Qasım qarnının soyuduğunu hiss eledi ve ağlaşmanın kesmediyini görüb, yaxınlaşıb qatırın boynunu qucaqladı. Qatır, önıründe görmediyi bu merhemetden ele bil kövreldi, başını silkeleye-silkeleye bir-iki kere fınxırdı. Bu ses, yanıqlı uşaq iniltisi lap yaxından, Üfleme Qasımın gözleri qabağında sıralanıb durmuş neheng ağacların arxasından gelirdi. Allah, bu ne beladı men düşdüm?.. Amma daha dayana bilmedi, neyçinse üreyi sıxıldı, eger bele yanıqlı-yanıqlı ağlayan doğrudan da hal arvadı idise, qoy ele boğub öldürsün, Allahın qismetinden artıq ne ummaq olar ki?.. Gözün tökülsün, felek, bu ne yanıqlı iniltidir bele?! Üfleme Qasım yerinden terpenib özünü ağacların arasına saldı, gur gicitken kollarının arasından birteher keçib, talaya benzer bir yere çıxdı ve sağ elde, neheng bir palıdın gövdesine bitişik qurulmuş balaca komacığı görüb, başa düşdü ki, ağlaşma sesleri oradan gelir.
- A bala, oyye, kimsen, ay uşaq? - Başı üzerinde, ağacların irili-xırdalı budaqların arasında qarğa qarıldadı, yuxarı baxanda Üfleme Qasıma ele geldi ki, bu qarıltını, qaranlığa qovuşan boz semanın ortasında yanan iri tek ulduzdan eşitdi. Onun telaşlı sualından sonra ağlaşma sesleri daha da güclendi. Üfleme Qasımın üreyi lap partlamaya düşdü.
- Ay uşaq! - çığırdı. - Oyye, kiri! - Amma qabağa getmeye cüret etmedi. Komanın dar giriminden on iki-on üç yaşlı bir qız uşağı çıxdı, dayanıb, qorxa-qorxa iri gözlerini Üfleme Qasıma zilledi.
- A bala, kimsen?

Qız cavab vermedi, qaşlarını çatıb yene Üfleme Qasıma qorxa-qorxa baxa-baxa, arxasında gizletdiyi sağ elini yavaş-yavaş yanına saldı: qızın elindeki iti tiyeli eyri xencer axşamın ala-toranında berq vurdu. Üfleme Qasımın heyretden

<< 1 ... 165 166 [167] 168 169 ... 202 >>