gözleri bereldi.
- Ay qız, qorxma, a bala. Kimlerdensen? Qız nehayet dillendi:
- Odunçu Behlulun uşaqlarıyıq... emi.
Emi deyen diline qurban kesim senin, a bala. Bes atan, anan hanı?
- Serbazlar evvel atamı öldürdüler, sonra anamı. - Qız başını sinesine eydi, bu sözlerden sonra komanın içindeki inilti ele bir çığır-bağıra, ağlaşmaya döndü ki, Üfleme Qasım daha özünü saxlaya bilmedi, ireli atılıb qızın yanından ötüb komaya yanaşdı, başını içeri soxdu: qaranhq, havası rütubetli komaya neçe nefer olduğunu emelli seçe bilmedi. Dedi:
-A bala, a bala, çıxın eşiye, ay uşaq, xestelenersiniz! Komadan bir-birinden balaca, dörd qız uşağı çıxdı, beş oğlan uşağı. Üfleme Qasım başa düşdü ki, odunçu Behlulun beş oğlu, beş qızı yetim, kimsesiz qalıb, bu başıbelalı dünyanın sefillerine qarışmışdılar. Başını yuxarı qaldırıb, bu gün neçenci defe idi, ucadan dedi:
- Gözün tökülsün, felek!
Uşaqlar böyük bacılarını dövreye alıb, körpe quzular kimi baş-başa verib dayanmışdılar. Üfleme Qasım birce-birce onların üzünden öpdü, kirli saçlarını sığalladı, selikli burunlarını çuxasının eteyi ile sildi.
- Durun burda, indice qayıdıram, - deyib yerinden götürüldü, geldiyi qısa yolu geri qayıdıb arabaya qalxdı, ağacların arasından tapdığı genişlikden qatırı talaya sürdü. Arabanı komadan bir az aralı saxladı, hoppanıb yere düşdü, azuqe kisesini götürüb yere endirdi, telese-telese, nefesi tentiye-tentiye kisenin bağını açıb, hele de qorxa-qorxa ve ürek döyüntüsü ile ona baxan yetimlere dedi:
- Yaxına gelin, a bala!

Böyük bacısının elinden tutub, başını onun qarnına qoyub dayanmış lap kiçik oğlan uşağı, sonbeşik yavaşca soruşdu:
- Bacılı-bacılı, bu bizi yemez ki?
- Yemez, atam, yemez, qağam. - Qız balaca qardaşının elinden tutub cesaretle ireli, Üfleme Qasıma sarı yöneldi, o biri uşaqlar da böyük bacılarının dalınca düşdüler. Üfleme Qasım kiseden çıxardığı çöreyi, pendiri, yola ne götürmüşdüse hamısını arabadakı ot-elefin üstünde açdığı dördkünc bez süfreye yığdı, uşaqlara baxıb tez

<< 1 ... 166 167 [168] 169 170 ... 202 >>