çöreyi par-çaladı, pendiri de elleri ile övkeleyib xırda-xırda eledi. İri çörek parçasının arasına pendirden, göyertiden qoyub ilk tikeni sonbeşiye uzatdı.
- Götür, quzum, ye!
Uşaq ikielli, bacısının qolundan yapışdı. Qız tikeni Üfleme Qasımın elinden ahb uşağa verdi ve yalnız bundan sonra oğlanlı-qızlı hamısı balaca ellerini süfreye uzatdılar. Bu payız axşamının serin sakitliyi içerisinde marçıldayan dodaqların sesine qulaq asa-asa, udqunan nazik boğazlara baxa-baxa Üfleme Qasım quruyub qaldı: ele bil bu yetimlerin başına gelen felaketin ne demek olduğunu yalnız indi anladı. Xudaya, bes bunların axırı ne olacaq? Allah, bunlara sen nece qıydın? Uşaqlar tikelerini yeyib dayandılar ve ac gözler, qırpımı köv-rek gözler tezeden süfreye dikildi. Üfleme Qasımm canına qızdırma doldu, eyilib sonbeşiyi qucağına aldı, isti, balaca dodaqları öpdü.
- Ay qız, ceyran bala, - deye böyük qıza san döndü. - Hamısı sizindi, a bala, yeyin.

Bu defe uşaqlar lap yaxına geldiler, petekde bir-birine qarışan arılar kimi vızıltı qoparıb, bu defe daha ehtiyatla, şübhe ile yox, ürekle ellerini uzadıb çörekden, pendirden götürdüler ve yene dodaqlarını marçıldada-marçıldada yemeye başladılar. Üfleme Qasım daha burda dayana bilmedi, qucağındakı uşağı yere qoyub, onlardan aralandı, komanın arxa terefine keçib sessiz ağladı. Çünki Üfleme Qasım indi ağlamaya bilmezdi, sinesindeki dağın ağrısını göz yaşına qatıb eşiye axıtmaya bilmezdi, vallah, ürek daşdan deyil, etdendi!

Geri qayıdanda, süfreye baxıb gülümsündü: süfrede ne vardısa son tikesine kimi yeyib süpürmüşdüler, bez parça ele temiz idi ki, ele bil çırpıb tezeden ot-elefin üstüne salmışdılar. Telxek uşaqlara baxdı: indi, arabanın etrafında dövreleme durub susa-susa, hele de gözlerindeki qorxunu gizlede bilmeyib, bir az inamsız, bir az da heyecanla Üfleme Qasıma baxan uşaqların sifetlerine işıq gelmişdi, körpe sonbeşiyin ise yanaqları allanmışdı. Böyük qız yox idi, Üfleme Qasım arxasında otların xışıltısını eşidib geri dönende, qızın

<< 1 ... 167 168 [169] 170 171 ... 202 >>