elinde iri mis parç tutub, ağacların arasından çıxıb, onlara teref geldiyini gördü.
- Burda, yaxında bulaq var, su getirmişem, emi - deyib parçı Üfleme Qasıma uzatdı.

Üfleme Qasım parçı götürüb dodaqlarına yapışdıranda temiz sudan gelen serinliyi hiss edib başa düşdü ki, susuzluqdan ciyerleri yanırmış. Parçdakı suyu son damlasına kimi lezzetle boğazından içeri tökdü, Üfleme Qasımın gözlerine işıq geldi ve yalnız indi yadına düşdü ki, bu gün seher alatorandan zirzemiden çıxıb, tehlükeli işini görüb, lezgiden aldığı qatırı arabaya qoşandan diline bir qurtum su deymemişdi. Parçı qıza qaytaranda ele bil ayıldı.
- Oyye, a bala, bes siz?
Qız gülümsünüb cavab verdi:
- Biz içmişik, emi.
- Senin emi deyen diline qurban kesim, a ceyran bala! - Sonra Üfleme Qasım elini çuxasının yaxasından içeri saldı, qoltuğuna yaxın, çuxaya tikdiyi balaca mexmer kiseni bu gün birinci defe yoxladı: qızıllar, gümüşler yerindeydi, dünen gece neyi vardısa bu kiseye yığıb, atadan-anadan yetim qalmış Üfleme Qasım, bir ayağı yox, iki ayağı da gorda olan qoca nenesinin ağ gelmiş gözlerinden öpüb evden çıxmışdı. Ferasetine eşq olsun, ay Qasım!.. Uşaqlara baxa-baxa, onların üzüne gülümseye-gülümseye, beyninde, qarşıda duran xercleri hesabladı: menzil başına gedib çatana qeder, yolüstü kendlerden on bir neferin azuqesini götürmek üçün, on cüt de çarıq almaq üçün bu pullar xirtdeye qeder bes eleyecekdi. O, başını yuxarı qaldırdı, ala-bula bozaran göyün ortasındakı deyirmi aya baxdı, ayın etrafında, axşam qaranlığında bu yetimlerin gözleri kimi işıldaşan ulduzlara tamaşa eledi ve ömründe belke de birinci defe idi ki, sidq ürekle Allaha "şükür" dedi... Bu vaxt sonbeşiyin ağlamasının sesini eşitdi:
- Bacılı-bacılı, meni eve apar.
Böyük qız balaca qardaşını qucağına alıb, üzünden-gözünden öpdü, o biri yetimler bu kövrek sesi eşidib başlarını aşağı salddar. Üfleme Qasım ağlına gelen fikirden sevindi. Dedi:
- Sizin o qara gözlerinize qurban kesim men, a bala! Heç darıxıb elemeyin. Görün indi

<< 1 ... 168 169 [170] 171 172 ... 202 >>