gezdi, telxek onu berk-berk qucaqlayıb ot iyi veren qıvrım saçlarından öpdü. Sonra dedi:
- Sizin o yalın ayaqlarınıza qurban kesim, oyye, a bala!.. Demeli, geceni burda geceleyeceyik, seher, gün çıxanda, inşallah, arabaya doluşub yola düşerik. Düzmü deyir emi?
Heç kes "hara" deyib soruşmadı. Yetimler gülüşüb el çaldüar, sonbeşik ise Üfleme Qasımın yüngülce ter qoxuyan qucağında yuxuya getdi...
Meşeden bayquşların sesi kesik-kesik eşidilmeye başlayanda, Ay, ulduzlar işığını artırıb, qatı qaranlığı ağacların altına, görünmez cığırlara qovduğu vede, odunçu Behlulun meşede gecelemekden ötrü qurduğu balaca komadan böyük qız yamaqlı bir kilim çıxardı, bu kilim kimi yamaqlı, solub bozarmış enli yorğan çıxardı, uşaqlar etrafa sepelenib ot yığdılar, kilimin üstünde yataq yeri hazırladılar: Üfleme Qasım ortada uzandı, beş oğlan uşağı sağ terefinde, beş qız uşağı da sol terefinde, derin ve rahat yuxuya getdi. Telxeyin bedeninde yorğunluqdan qaya ağırlığı vardı. Üfleme Qasım da, uşaqlar da yuxuya getmemişden qabaq, başları üzerindeki semada parıldaşa-parıldaşa yanıb, böyüyüb, heresi bir alma boyda olan ulduzlara baxdılar: Üfleme Qasım yene "şükür" dedi. Uşaqlar gözlerini yumub yatışan kimi, Ay işığının tilsimine düşüb yuxuda sehrli zınqırov sesleri eşitdiler, on yetimin sifetine Ayın, ulduzlann işığından toxunmuş gülümser bir tebessüm qondu. Üfleme Qasım ise uşaqların yuxuda gördüyü zınqırovun sesini eşitmedi, çünki çox yorğundu. Zınqırov seslerinden xeberi olmadığı kimi ömürlük terk etdiyi, indi uzaqlarda qalmış memleketin sonuncu qiyamet gününden de xeberi olmadı... Bir günün gündüz çağında dünyanın en sevab işini gören telxek, şairin elyazmalarını xilas edib üreyi seksekeli yola düşen telxek, zillet kimi ağır olan bu günün qürub çağında tanrının hökmünü yerine yetirib, beş oğul ve beş de qız atası olmuşdu: indi gerek telxek ölüm yuxusuna gedib, canından yorğunluğu tamam çıxardaydı ve seher yuxudan gümrah oyanaydı, çünki hele menzil başına çox qalırdı ve o daha bu

<< 1 ... 170 171 [172] 173 174 ... 202 >>