oturub terpenmediklerini gördü - aralarında üç-dördü qoyun kimi gövşeyirdi - hökmdarın yene üreyi bulandı ve başa düşdü ki, daha meclise yekun vurmaq lazımdır, bir az da eşikde hava alıb, yataq otaqlarında çıraqları keçirib, rahat yuxuya çekilmeyin vedesi çatmışdır. Hökmdar ayağa qalxdı...

Bu gözel bayram büsatının sonunda şeytan quyruğunu buladı, cehenneme vasil olmuş şairin nehs niyyetine emel edib, xoşagelmez bir xeberi saray bağında, sakit ve ulduzlu payız axşamının, serinliyinde gezişen hökmdara çatdırmaqla, vezirin yeyib-içdiyini burnundan tökdü, üstelik de, indi, sarayın lap ucunda yerleşen xelvet yataq otağında, bağlı qapı arxasında xacelerden biriyle qalmış, isti suda müşk-enberle çimizdirilib etir qoxuyan, ağ yorğan-döşekde bişmiş çolpa kimi buxarlanan on beş yaşlı bir qız da, yeqin ki, elinden çıxacaqdı: bele qanqaralıqlardan sonra vezir hemişe kişilikden düşürdü. Qoca vezirin qezebden üreyi, içi-içalatı esim-esim esdi.
- Ne?! - deye hökmdar soruşdu.
Eyanlardan birinin ona getirdiyi xeberi yaxşı eşitmemişdi. Kök eyan ikinci defe ellerini sinesinde çarpazlayıb aşağı eyildi.
- Müneccim özüne qesd eleyib, asıb özünü, adil hökmdar! Hökmdar bu gün neçenci defe idi ki, ürek bulanması hiss edib ağır-ağır döndü ve ondan bir az kenarda dayanmış, uzun ağ saqqalı axşamın ay işığında qorxudan esgi kimi sallanmış vezirine baxdı ve vezir yene özünü saxlaya bilmedi, küçük sesi çıxardıb zingildedi:
- Sebebi?!
Hele de eyilib ikiqat dayanmış eyan belini düzeldib hökmdarın üzüne baxmağa cüret etmedi.
- Adil hökmdar, men bilmirem, mene yazığın gelsin. Hökmdar elini vezire uzadıb barmağını qatlayıb açdı: vezire ele geldi ki, havada yarasa oynadı. Xace Enver onun yerinde quruyub qaldığını görüb, esebi-esebi küreyinden vurub qabağa iteledi.
- Qoca, sebebi?!
Vezir hökmdarın qabağında dizüste çöküb berk-berk ayaqlarını qucaqladı.
- And olsun bu gecenin sahibi o tek Allaha, and olsun peyğemberin ceddine, menim heç neden xeberim yoxdu, - deyib yazıq-yazıq ağladı.
-

<< 1 ... 173 174 [175] 176 177 ... 202 >>