Amma men bilirem!!! - Hökmdarın sesi ele çıxdı ki, xace Enver yerinde yırğalandı, ayaqlarındakı ağrıları tezeden başladı: ele bil iki dabanının ikisine de yanar biz soxdular.
- Men bilirem! - hökmdar ile veziri kenara tulladı ve vezir yene eynen qefıl tepik yemiş küçük kimi zingildedi. - Men bilirem o kaftarın niyyetini! - deye hökmdar davam eledi. - Axın ki, istediyini eledi, ilan toxumundan emele gelmiş qoca koramal! Menim ovqatıma soğan doğradı, hökmdarın bayramına zeher qatdı, onun zeheri cehennemde gözlerine tökülsün!

Sonra susdu. Hamı ikiqat olub qalmışdı: hökmdara ilk anlar ele geldi ki, bütün eyanları, serkerdeleri, etrafında kim vardısa, hamını gözegörünmez bir qılıncla yarı bölübler. Hökmdarın ürekbulanması bu defe qalxıb lap hülqumunda dayandı, özünü o qeder pis hiss eledi ki, istedi xace Enveri yanma çağırsın: yanar dağ püskürtüsü kimi birden başlayan qezebin istisi başına vurdu, üç-dörd gün bundan qabaq keçirdiyi qızdırmalı geceleri xatırladı, ovqatı telx eden bezi xırda-para ehvalatları da yadına saldı ve hökmdar bir neçe anın içerisinde zeifleyib ele hala düşdü ki, vezir-vekilin, eyan-serkerdenin gözleri qarşısında az qala yıxılacaqdı. Xace Enver uzaqdan nese hiss eledi, hökmdardan rüsxet gözlemeyib, gelib, onun yanında dayandı. Ele bu vaxt hökmdar, xace Enver, vezir, vekil, saray bağına axşam gezintisine çıxmış eyanlar, serkerdeler hardansa bir qadın sesi eşitdiler: kimse ağı deyirdi, yanıqlı-yanıqlı kimise oxşayırdı.
- Bu nedi bele?
Serkerdelerden biri yerinden götürülüb, tez de qayıtdı.
- Adil hökmdar, bir qoca arvaddı, şairin cesedi üstünde ağı deyir. Hökmdar inildedi.

- Kesin onun sesini! - deyib ellerini arxasında cütledi ve birbaş sarayın iri qapısına sarı yollandı. Xace Enver de onun dalınca getdi...

...Serkerde enlikürek, çatmaqaş, ezeleleri poladdan tökülmüş otuz-otuz beş yaşlı bir kişi tezeden saray bağından çıxdı, saray meydançasını keçdi, axşamkı edam yerinin arxa terefindeki tepeliklere yanaşdı. Ay bura ele işıq salmışdı

<< 1 ... 174 175 [176] 177 178 ... 202 >>