zülmetini canına hopdurmuş sal qayalar, sal daşlar, dünyanın soyuq zülmetini tezeden dünyaya qaytarırdılar. Baba Kahanın oyumundan eşidilen henirti kesmirdi, ağ duman topa-topa, karvan-karvan eşiye axıb, qübbeye direnmiş sal buzlaqların başı üzerinde eriyib buz parçalarına dönüb, dolu kimi aşağı tökülürdü, yalın daşları, qayalan döyecleye-döyecleye - bu sesin eks-sedasından etrafda her şey inildeyirdi - daşları, qayaları telesdirirdi: zülmet gecelerin qatı qaralığı indi hörük kimi burula-burula yox, enli-enli şelaleler kimi axırdı ve axa-axa, semtindeki sal buzları zülmetine qatıb, aşağı - başı-belalı memlekete doğru gedirdi. Arxadan, Baba Kahanın oyumundan esen külek o qeder güclü idi ki, bu qara ve soyuq axarın süretine işıq da çatmazdı.
- Kökünüz kesilsin sizin, ay ikiayaqlı bendeler!

...Eşikdeki uğultunu eşidende, şebekelerdeki şüşeler arxa teref-den büzüşüb, qırmızısını, yaşılını, sarısını itirib qara reng alanda, sarayın elçiler otağına qefilden ele bir soyuq doldu ki, hökmdar taxtından sıçramaq istedi, sıçraya bilmedi, eyilib, yene ayaqları altda oturmuş xace Enverin ellerinden yapışdı.
- Bu nedir, Enver! - Ele çığırdı, sesi ele bil kökünden qopdu. Amma eşikdeki uğultudan, vıyıltı salıb saray divarlarının özülünü terpeden küleyin sesinden xace Enver heç ne eşitmedi.
- Ne dedin, başımın ağası?

Hökmdar da xace Enverin sesini eşitmedi, xace Enver ayağa qalxıb onu qucaqladı, başını sinesine sıxdı: hökmdarın alnındakı soyuqluq xace Enverin köks qefesinden içerisine doldu. Sonra hökmdar elini divarlara sarı uzatdı ve ele heyretle, ele ucadan çığırdı ki, eşikdeki müsibetin uğultusu içerisinde bu defe xace Enver onun sesini eşitdi. Hökmdardan aralanıb, ayaqlarının ağrısını unudub mina ile, qızıl, gümüş suyu ile işlenmiş saray divarlarından birine yanaşdı, yanaşdıqca, her addımını atdıqca, heyretden, qorxudan gözleri berelib-berelib, az qala hedeqesinden çıxacaqdı: xace Enverin gözü qabağında divarların yaraşıqlı, parıltılı naxışları yox olurdu, divarlara

<< 1 ... 176 177 [178] 179 180 ... 202 >>