ağ bir reng hopurdu. O, elini uzadıb üzbeüzdeki divara qoydu: divar buz bağlamışdı. Ve xace Enver çığırıb, her şeyi başa düşdü, eşikdeki uğultunun güclenib lap hiddetlendiyi meqamında, ne hökmdarın, ne de özünün eşide bilmediyi bu sözleri dedi:
- Xudavendi-alem, eger onun canını alacaqsansa, evvelce menimkini al!
Sonra o, hökmdarının yanına qayıtdı, bir söz demedi, elinden tutub arxasınca çeke-çeke onu elçiler otağının dal qapısına sarı apardı. Bu ağır, demir qapınr açıb, hökmdan harasa aşağr geden uzun ve ensiz pillekenin başına getirdi. Hökmdar yene çığırırdı:
- Hara aparırsan meni, gede?!
- Yuxarıda qala bilmerik, qadan üreyime, aşağı enek, saray zirzemisine!
Amma yene ne hökmdar, ne xace Enver bir-birini eşitmemişdi. Hökmdar vefalı nökerinin sulu gözlerine baxrb başa düşdü ki, onu bu müsibetden ancaq xace Enver qurtara biler: neçe il eqdem, burdan uzaqlarda, düşergede quruyub qaxac olmuş ve gözlerinde heresi bir alma boyda ulduzlar yanan at ve insan cesedleri hele hökmdarın yadından çıxmamışdı. O razı olub, başını terpetdi. Xace Enver qabağa düşdü, uzun pillekenleri enib, lap aşağıda demir qapını görende hökmdar, xace Enverin onu saray zirzemisine getirdiyini başa düşdü. Ve ömründe birinci defe hökmdar xace Enverin yanında dehşetli qorxusunu gizlede bilmedi, ona yalvardı:
-Enver, meni zirzemiye salma!
Yuxanda ele bil nese partladı, daş daşa deydi, qaya qayaya toxundu, uğultu-vıyıltı qulaqlarına dolub beyinlerini eşim-eşim eşdi ve her ikisi eyni zamanda başa düşdü ki, bu ses - küleyin hemlesine davam etmeyib, uçub yerle yeksan olmuş saray divarlarının sesidir. Hökmdar daha heç ne demedi, hökmdarın xace Enverin yanında ilk defe gözleri doldu, xace Enver onun ellerinden öpdü.
- Gedek, başına dönüm, bu müsibet qurtarmayınca daldalanmağa özge yerimiz yoxdur.

Hökmdar başını aşağı salıb xace Envere tabe olub, bütünlükle ixtiyarını ona verdi. Xace Enver zirzeminin ağır qapısını açdı ve bu açılan qapının arxasındakı qaranlıqda hökmdar içeride dayanmış, başı

<< 1 ... 177 178 [179] 180 181 ... 202 >>