daz, qulaqları iri, gözleri quzğun gözleri teki kirpiksiz olan bir adam gördü. Ve elini qaldırıb, bu adamın haçansa bir oğlan uşağının sifetine yaxdığı qanı silmek istedi. Amma elini qaldırmağa taqeti qalmamışdı, ondan qabaq içeri keçib, çaxmaq daşını çeke-çeke zirzemideki çırağı axtaran xace Enveri gözledi. Bir azdan xace Enver qapının astanasında göründü, hökmdarın dümağ ağarmış sifetine baxdı, daha ağlamaya bilmedi, iki elinden yapışıb onu içeri çekdi ve demir qapını arxasınca bağladı. Eşikdeki uğultudan sonra bu sessizliye girende, her ikisi ele bil derin quyuya düşdüler. Hökmdar küncde dayanmış mis qabdanda yanan çırağı görüb bir az rahat oldu, amma buz bağlamış divarlara baxıb, Envere sıxıldı, qorxudanmı, soyuqdanmı ese-ese soruşdu:
- Bu ne müsibetdir, Enver?
- Şeytan emelidir, heç bir şey! - Xace Enverin sesi ele bil boğazından çıxmırdı, dilinin ucundan nazik ip kimi sallanıb durmuşdu. - O zehrimar külekdir, hemin o zehrimar külek, keçib ötecek. Qorxma, qorxma...
- Mene soyuqdur, qardaş! - hökmdar ellerini qatlayıb qarnına sıxmışdı, bedeni, başı esim-esim esirdi. Xace Enver hökmdarın sifetine, gözlerine baxıb, üreyinde "Allah, sen onu cennetlik ele!" dedi, çünki daha hökmdarın sifetinden zehrimar yağmırdı, gözlerinde eqreb kini yox idi: bu gözler beş yaşlı oğlan uşağının gözleri kimi dupduru idi.
- Mene soyuqdur, qardaş! - Hökmdar xezan yarpağr kimi titreye-xışıldaya ağlayırdı.
- Bu saat, başına dönüm, bu deqiqe! - deyib, xace Enver hökmdarın qoluna girdi, onu zirzeminin çıraq yanan küncünde durmuş alçaq taxta sarı apardı.

- Sen uzan, uzan. - O, hökmdarı döşeksiz, yastıqsız taxtda uzatdı, ebasının üstünden bağladığı enli parçanı açıb yumruladı, yastıq evezi eleyib hökmdarın başı altına qoydu, sonra xace Enver ebasını da çıxardı, onun üstüne saldı, özü de onun yanmda uzanıb, böyrüne qısıldı, Allaha yalvarıb, peyğembere yalvarıb, bedeninin bütün heraretini hökmdarın bedenine keçirdi, amma xeyri olmadı. Hökmdar yene dedi:

- Bu ne soyuqdur, ilahi!
-

<< 1 ... 178 179 [180] 181 182 ... 202 >>