olaydı.
- Temir, axşamın xeyir! - Mahmud ayağını uzadıb, camış yayın bürküsünde suya giren kimi özünü qefil qayığa saldı. Qayıq emelli lenger vurdu. Brezentden başlıqlı plaş geymiş Temir onun dirseyinden yapışdı. Moşu, Mahmuddan ferqli olaraq, qayığa ehmalca adladı. Mahmud üşüyürdü, sesi kal çıxdı:
- Temir, bu gün ağdamlamamısan ki?
- Yuk.
- Men ölüm?
- Yuk.
- Bizi tez o taya çatdır, Zülfüqar kişinin halı pisdi.
- Bilirem, - hiss olunurdu ki, Temirin qanı qaradır ve laqqırtı vurmaq fikrinde deyil. O, arxası onlara sarı çömbelib, asılma motorun neyinise qurdalayırdı.
- Olmuya xoda düşmür, aye? - Mahmud qayığın baş terefinde oturub, nefesini derdi ve ayaqlarını da uzatdı. Moşu hele ayaq üste idi. - Yanını yere qoy, a bala. Bunun motoru da özüne oxşayır... Neynirsen orda, ay Temir?
- Sene ne!
- Boy! Hancarı sene ne? Xeste yanına gedirem, aye, kefe getmirem.
Temir geri dönmedi:
- Bilirem. - dedi. - Kefe getmirsen. Kefden gelirsen.
- Hardan bilirsen?
- Ölmüşdü Temir, Qriqor ermeninin tut arağının iyini almaya! - O, razı-razı güldü.
- Peh, dedene lenet, aye! Tatarların hamısı şpiyondu, sen öl! -Mahmud yumruğunu dizine çırpdı. - Bu yağışda, çiskinde bunun burnu tula burnu kimi ne tez iy aldı, hay, Moşu?.. Temir, seher meni sağ-salamat eve çatdır, sene kefin isteyen qonaqlıq vermek menim boynuma.
Temir motorun kendirini dartdı, motor xodlanmadı: tünd solyarka iyi qayığa doldu. Temir hirsinden suya tüpürdü.
- Mene, qardaş, senin qonaqlığın lazım deyil. Ne gelib Poylu bufetine! - Burnunun altında deyine-deyine tezeden kendiri vala dolamağa başladı.
- Yox, sen öl, verecem! Bağırda-bağırda aparıb seni salacam Xelil dayının kababxanasına. Qarnın dolana kimi ye, iç. Xerci menim boynuma.

Temir motorun kendirini ikinci defe sert hereketle özüne sarı çekdi, motor ele bil fısıldadı, amma yene işlemedi. Mahmud esebileşdi.
- Aye, Temir, dünyanın yarısına dörd yüz il meydan oxuyan siz tatarlar olmamısınızmı? Noldu, indi bir motorun öhdesinden gelemmirsen?
-

<< 1 ... 17 18 [19] 20 21 ... 202 >>