Yat... yat... yat... - Xace Enverin nefesi içerisinde donurdu.
- Ayaqlarımı terpede bilmirem, bir pud ağırlıq var ayaqlarımda, xudaya!
Xace Enver de ayaqlarını terpede bilmirdi, buna göre min bir ezabla başını azca qaldırdı: ikisi de dizden yuxarı buz bağlamışdı. Başları üzerinde mis qabdanda yanan zeif çırağın işığında divarlardakı buz qatı da, dizden yuxan iki bedeni örtmüş sal buz da qırmızımtıl renge çalırdı ve bu qırmızımtıl buz, beden boyu, su kimi yuxarr axıb hülqumlarına çatanda, hökmdar daha heç bir şey görmedi. Dedi:
- Ölümün xeyir, Enver!
Xace Enverin gözleri açıq qalmışdı:
- Ölüme qenşer hökmdar...

Lap axırda, zirzemide, buza dönmüş mis qabdanda şölelenen çırağın alovu söndü: qırmızı buz parçası kökünden qırılıb, sal buzun üstüne düşdü ve çilik-çilik oldu...

Eşikde ise, sakitlik içerisinde uyuyan, qalın buz layının altında qalmış bir memleket vardı.
Güneşin sarr renge boyadığı bu neheng buzlaqlar diyarının hansı bir nöqtesindese, ölüm donumunun sakitliyinde, qızıl teştin içinden, açrq qalmış bir cüt şair gözü başıbelalı dünyanın tamaşasına durmuşdu.

***

Gündüz yuxusu, doğrudan da hem şirin olur, hem de rahat: axır vaxtlar, gör haçandır, bele rahat ve berk yatdığı yadına gelmirdi: Mark Georgiyeviçin ölenlerine min rehmet! Kişi dediyini eledi, çox qısa müddet erzinde, o boyda qızdırmadan xesteni qurtarıb qoydu ayaq üste... Xeste, gözlerini açıb başı üzerindeki tavana baxdı, yaxşıca, ciyerdolusu esnedi ve özünü, sözün esl menasında, xoşbext hiss eledi. İnsan gerek hemişe ümidin eteyinden yapışsın, hemişe sabahı, geleceyi düşünsün, dünenle, keçmişle yaşamaq adama baha oturur, çünki insanın ancaq bu günü ve geleceyi var, insanın keçmişi yoxdur: vaxt durmadan, nefesini dermeden yalnız qabağa axır, insan ise özünü hemişe, hansı şeraitde olursa olsun, sağlıqda da, xestelikde de, ancaq zamanın birsemtli axarına tabe etmelidir... Xeste gülümsündü: dadlı çoban bozartmasından sonra yatıb, durub, bu cür müdrikane fikirleşmeyin özü de pis şey

<< 1 ... 179 180 [181] 182 183 ... 202 >>