mutasiya baş vere biler, boyun ezeleleri başları yuxan qaldırmaq qabiliyyetini itire biler. Başını qaldır, göye bax, dünya gözlerinde gözelleşsin. Eşq olsun bu kelama! Ebülqasıma demek lazımdır ki, bunu da kitabına salsın, bir de o zınqırov sesini de salsın... İlahi, o ne ses idi ele? Kaş, adam hemişe ele sesli yuxular göreydi, hemişe ele yuxular gören, ele zınqırov sesleri eşiden adam yüz il yaşayar, "uf' demez. Daha doğrusu, kaş yuxular ölülersiz, ölülerle bağlı hadiselersiz olaydı. Hemişe yuxuda o cür sesler eşideydin. Ve bir de, payızın bu serin gününde, kaş ağacların sarı-sarı yarpaqları olmayaydı... Xeste, yolu üstündeki qezet kiosklarından birinin qabağında ayaq saxladı, dövreleme şüşelere yapışdırılmış rengbereng jurnallara baxdı, bu jurnalların üz qabığındakı gülümser çöhrelere tamaşa etdi ve Sedi efendinin şekillerinden biri gözleri qabağına geldi: buxara papaq, eyninde, kürk, sol elinin adsız barmağında da brilyant üzük... Xestenin üreyi sıxıldı, tez elini plaşının cibine saldı; yox, sağ olsun Zemine, nitroqliserin ordaydı. Jurnallann üz qabığından baxan müxtelif kişi ve qadın sifetlerinin heç birinde sarılıq yox idi, amma Sedi efendinin albomdakı şekillerinin hamısı xezan yarpağı kimi sapsarı saralmışdı. Ay gidi dünya, hey!.. Xeste yerinden terpenib tezeden yola düzeldi ve gede-gede fikirleşdi ki, gör bir neçe illedir Muxtar Kerimli iclaslar çağırır, çox-larının sümükleri bu iller erzinde qara torpaq altda çürüyüb, amma o, maşallah, ele iclas eleyir ha!.. Amma bu fıkir xestenin ağlına gelse de, xoşuna gelmedi, çünki bu fikirde qeddarlıq vardı. Allah veren ömrü, allah da almalıdır!.. Xesteye ele gelirdi ki, o özü, Sedi efendinin üç defterlik gündeliyini oxuyandan sonra, qeddarlaşmamışdı, sadece, gözleri açılmışdı, çoxdan üreyinde gezdirdiyi şübheli sualların cavabını tapıb, bir-iki gün erzinde heyata, bezi hadiselere baxışında bir qeder müdrik ve ayıq olmuşdu. "İndi cırtqozluq elemek vaxtı deyil, başını aşağı salıb, here bir parça çöreyini yeyir, sen de

<< 1 ... 182 183 [184] 185 186 ... 202 >>