ağlını başına yığ, canının qeydine qal". Berqman onlardan gedende dehlizde bu sözleri demişdi. Elbette, bu kelam, Ebülqasımın kitabına düşe bilecek müdrik kelamlardan sayıla bilmezdi, amma her halda bu sözlerde heqiqet vardı: bu dünyanın ve bu davranışın sade heqiqeti...

İclasdan sonra, qanıqara, daha yoldan ötenlere baxmadan, heç neye fikir vermeden, hem özünü söyürdü, hem de Selime xanımı. Nahaq, nahaq Selime xanım gündeliyi ona vermişdi: gede-gede, Selime xanımın enlikli-kirşanlı sifetini gözleri qabağına getire-getire daha da esebileşirdi, "gülen-ağlayan" ses qulaqlarında seslendikce canına, çoxdan unutduğu tanış bir üşütme dolurdu... Canım, ne qehremanlıq, ne edalet, ne cüceplov? Ay hay!.. Mark Georgiyeviç de, Zemine de peyğemberlik elemezdiler: sal başını aşağı, bir parça çöreyini ye, allahına şükür ele. Sedi efendi nece demişdi? "Zırıltı, zırıltı, bu boyda zırıltı?" Doğrudan da, atana lenet, ay Kerimli? Bu hava da bir yandan: senin san yarpaqlarm qurusun, payız!..
İclas başlananda, hamı yerbeyer olub, zaldakı henirti kesilenden sonra, Muxtar Kerimli katibenin getirdiyi çaydan bir qurtum içib, bezi xırda-para meselelerden danışanda xeste diqqetle ona baxırdı. Kerimlinin sifeti meyit sifetine benzeyirdi, yanaqlarındakı deyirmi qırmızı lekeler ise ele bil sonradan ennik-kirşanla çekilmişdi. Kerimli güle-güle, zarafat eleye-eleye danışırdı. Bir az söz salıb eşikdeki payızdan danışdı ve bele melum oldu ki, payız Kerimlinin en çox sevdiyi fesildir, dediyi sözler eşitdiyi deqiqede xestenin yadında qalmışdı: "Payızda meyveler çox olur, menim de yaşımın ele vaxtıdır ki, vitamin lazımdır". Zalda gülüşdüler. Sonra Kerimli ciddileşib, qarşıda keçirilecek hansı bir elmi konfrans baredese danışdı, qonaqları qarşılayacaq adamların siyahısını oxudu. Hereye konkret tapşırıq verdi, zal serin olduğuna göre, arada bir neçe defe ellerini qoşalayıb, dodaqlarına yaxınlaşdırıb nefesiyle isitdi ve xeste gördü ki, Kerimlinin elleri esir. Sonra kimse, ağsaç, ağbığ bir kişi

<< 1 ... 183 184 [185] 186 187 ... 202 >>