lampa yanırdı, divarlar zerli-butalı idi, enli ve hündür daş tağlar boyu, soldan, sağdan döyme mis qalxanlar asılmışdı, küncdeki hücrelerin bezilerinde ise alçaq taxtların üstüne mexmer mütekkeler ve yastıqlar qoyulmuşdu. İçeri girende xesteye ele geldi ki, kinostudiyanın pavilyonlarından birine düşüb. İkineferlik, dördneferlik stolların üstünde nişastalı ağ süfreler vardı, rengbereng irili-xırdalı qedehler par-par parıldayırdı. Giriş qapısı ile üzbeüz, zalın o başında iki iri dinamik qoyulmuşdu, onlardan, axar suyun sesine benzer şırıltı ile süzülen bir melodiyanın ritmine uyğun, yuxarıdakı sarı, qırmızı, yaşıl projektorlar narahat ürek döyüntüsü kimi yanıb-sönürdü; bu yerin bir reqqaseleri çatmırdı ve yeqin ki, axşamlar, gün batandan sonra bu reqqaseler de gelir... Xeste plaşını, kepkasını çıxarıb qarderobçu qozbel kişiye verende gördü ki, Zeminenin ona üç-dörd il bundan qabaq Moskvada, "Beryozka"dan aldığı şerf yoxdur ve yeqin şerfi orda Muxtar Kerimlinin yanında qoyub gelmişdi. Onu gülmek tutdu, qozbel qarderobçunun teeccüble baxdığını görüb, özünü saxladı. "Heyf sene, ay tirme kaşne!.."
Amma saray kimi berli-bezekli olan bu qeribe barın havası xesteni açmadı, boş stollardan birinin arxasında, üzü yanıb-sönen projektorlara sarı oturub, ofısiantı gözleye-gözleye hiss eledi ki, buranın havasında, düzdür, çox soyuq olmasa da, nese xoşagelmez bir şey var: yeqin dünyanın bütün zirzemileri beledir, ne qeder qızdırsalar da, ne qeder işıqlandırıb parıldatsalar da, bu havada mehz zirzemi ovqatı duyulur, adamın üreyi sıxılır. Hetta, bir an xesteye ele zirzeminin altında neheng bir boşluq var ve hiss elediyi bu duyumsuz soyuq o boşluqdan, Yer küresinih hansısa bir qaranhq seltenetinden gelir. Amma daha çox derine getmedi, çünki çox derine getseydi, onsuz da qaralmış qanı lap qatılaşacaqdı. Zeminenin gözünden iraq! Burdan çıxıb eve qayıdanda, ağlabatan bir şey uydurub demelidir ki, arvad ona inansın. Lap ele demek olar ki, iclasdan sonra Kerimli onu aparıb "İnturist"de

<< 1 ... 185 186 [187] 188 189 ... 202 >>