keçmişlerde tavanı yaraşıqlı ve zerli-naxışlı olan bu qedim binanın iclas salonunda, arağın birinci yüz qramını seher evde yediyi bir tike çörekden sonra, demek olar ki, acqarına içmiş xeste, Kerimlinin dediklerini de, sifetini de, ele bil indi çekdiyi siqaretin tüstüsü arxasından gördü ve araqdan sonra yumşalıb, hirsi bir az soyuduğuna göre, evvel eşitdiyi sözleri de yaxşı xatırlaya bilmedi. Deyesen, sözünün evvelinde de, axırında da Kerimli dedi ki, bu yubileyi en yüksek seviyyede keçirmek hamının müqeddes borcudur. Sonra, Sedi efendinin yubileyi ile elaqedar, neşriyyatlarda çıxacaq eserlerin siyahısını oxudu ve görülesi başqa tedbirler barede zalda oturanlara melumat verdi. Daha sonra ise Kerimli zalda oturanlara müraciet etdi:
- Belke sualı olan var? - Eli ese-ese armudu stekandakı çaydan bir qurtum da içdi. Xeste elini yuxan qaldırdı:
- Yoldaşın sualı var, deyesen. - Kerimli yerinden qalxdı. Zalda henirti, pıçütı eşidildi. Xesteni yaxından tanıyanlar ona narazılıqla baxdılar. Xeste dedi:
- Muxtar müellim, bele bir söz gezir ki, Sedi efendinin çap olunmamış bir romanı var. Belke bu barede söze bir şey melumdur? -Xesteye ele geldi ki, çaya tilov atdı ve yeke bir balıq tutacaq.
Muxtar Kerimli gülümsündü, qalstukunu düzelde-düzelde soruşdu:
- Senin adın nedi? - Amma Kerimli onun adını da, familiyasını da bilirdi. Xeste adını ve familiyasını dedi. Kerimli sağ elini yuxan qaldırdı:
- He, he, yadıma düşdü, - dedi, - o monoqrafiyanın müellifi sensen, he?
- Beli!
Kerimli yene çayından içdi, yene qalstukunun düyümünü ora-bura terpetdi ve dedi:
- Yox, ezizim, mene bu roman barede bir şey melum deyil. -Sonra ele bil nese yadına saldı, güldü. Muxtar Kerimlinin gülüşünü bir defe eşiden ömründe yadından çıxarmazdı. Ele bil "fındığı gülüş" ifadesini, haçansa, kimse bu gülüşü eşidenden sonra yaratmışdı. Xeste ise indi defelerle şahidi olduğu gülüşü bir de eşidib özünü itirdi, teşvişle yan-yöresine baxdı, ona ele geldi ki, kimse, belke ele o özü indice ağzını açıb

<< 1 ... 187 188 [189] 190 191 ... 202 >>