Kerimliye bir söz demelidi, amma dodaqlar aralanmadı, çünki hamı bu gülüşün tilsimine düşmüşdü. Sedi efendinin gündeliyinde oxuduğu bir cümleni xatırladı: "Bu defe min xoruz bir yere yığışıb birden banladı". Kerimli davam eledi: - Yazıq, qebri nurnan dolsun!.. İndiye kimi gözlerimin qabağındadı. Çox seliqeli geyimi vardı rehmetliyin, başına buxara papaq qoyardı. Sehv etmiremse, balaca bir üzük de gezdirerdi barmağında. - Yene güldü, fındıqlar qaynayıb, tavana deyib yere tökülüşdü. - Deyirdik ona, o vaxtlar biz nisbeten cavan idik, he, deyirdik ki, ay Sedi efendi, deyirler teze eser yazmısan, ver, bir biz de oxuyaq, bize deyirdi, gede, sen ölenlerinin goru, el çek menden!

Zaldan qaqqanaq qopdu, el çalan da oldu. Ele bil hüzür yerine gelmiş camaata dediler ki, ölü dirilib.
- Yazıq, axır vaxtlar çox vasvası olmuşdu... - Kerimli ciddileşdi. -Neyneyesen, ağır vaxtlar idi, yoldaşlar, mürekkeb dövr yaşayırdıq o zaman... Çox teessüf ki, aramızda eclaflar da az deyildi. Ne ise!.. Daha sualı olan yoxdur ki?..

Vessalam! Daha ne sual ola bilerdi ki? Yubiley en yüksek seviyyede keçirilecekdi, demeli, Selime xanımın bütün narahatçılığı, teşvişi ebesdi. Daha bundan sonra ne demek olardı?.. Xeste başını aşağı saldı, isti tuman-köyneyi altında bedeni terledi ve bu defe Sedi efendinin gündeliyinin başqa bir yerini xatırladı: "İstedim men yerimden bir replika verem, övret geldi durdu gözlerimin qabağında, hirsimi uddum, dinmedim, susdum". "Vessalam"lardan uzun bir karvan düzelib, ta bu iclasın sonuna kimi, xestenin gözleri qabağından gelib keçdi. Atana lenet, ay Muxtar Kerimli! Tfu senin herçi-peterine, bele dünya!.. Sonra, iclas qurtaranda hamı sevincek ve telesik salondan çıxanda -uzun iclaslarda oturmağa heç kesin hövselesi qalmamışdı - Kerimli xesteni saxladı, qebul otağında kömekçinin, üstüne qalaq-qalaq kağız yığılmış stolu yanında dedi ki, monoqrafiya onun çox xoşuna gelmişdir ve Sedi efendiden, ümumiyyetle, çox yazmaq lazımdır, çünki, çox teessüf ki, Sedi efendi hele

<< 1 ... 188 189 [190] 191 192 ... 202 >>