heyete çıxmaq üçün aşağı yox, pillekenlerle yuxarı qalxmaq lazım idi...

Bu heyet çox iri ve qeribe heyet idi. Bu heyetin, adamı çaşdıran ve hövselesini daraldan qeribeliyini xeste ilk deqiqeler başa düşmedi. Qefil hiss elediyi soyuqdan üşüye-üşüye etrafına baxıb, heyeti her terefden dördkünc bir hendesi kvadrata salmış binaları görende, xeste duruxdu ve qorxdu, binaların heç birinin heyete ne qapısı vardı, ne de penceresi ve bu heyete yegane çıxış yolu yemekxanadan idi. Xeste dönüb geri baxdı: zirzeminin heyete açılan demir qapısı kip bağlı idi. Xestenin üreyine nese damdı, fikirleşdi ki, göresen, divarları parusin üzü kimi hamar olan bu binaların o biri terefden qapısı-penceresi varmı ve eger yoxdursa, bu qapısız, penceresiz binalarda kimler yaşayırlar?.. Xeste, neyçinse, yerinden terpenmek istemedi, düz heyetin ortasında tikilmiş taxta ayaqyoluna baxa-baxa qaldı: ayaqyolunun da qapısı kip bağlı idi ve xesteye ele geldi ki, o, ne üzbeüzündeki qapını, ne de arxasındakı qapını daha aça bilmeyecek. Lap üşüdü ve ele hemin anda da, hardasa, başında isti bir ağrı qopararaq, cırıltı ile bir qapı açıldı: xestenin gözleri doldu, çünki bu açılan qapı beynindeki kilidli qapılardan birisiydi - taxta ayaqyolunun qabağında pişik boyda bir siçovul dayanıb xesteye baxırdı. Xeste Kirlikiri tanıdı. İnanan inansın, inanmayan inanmasın... Ve xeste her şeyi başa düşdü, sonra qorxa-qorxa gözlerini açıb, qapısız ve penceresiz olan binaların buz bağlamış divarlarına baxdı. Zeminenin sesi geldi:
- Qorxma, qurban kesim, yene balaca qızdırman var.
Xeste yene gözlerini açdı, çarpayısı yanında ayaq üste dayanmış doktor Berqmanın gümüşü haşiyeli eyneyini gördü.
- Mene soyuqdur, doktor! Bu ses kimin sesiydi, ilahi?
Hardasa, uzaqlarda zınqırov sesi eşidildi.
- Mene soyuqdur, doktor...
Doktor Berqmanın dodaqları aralandı, amma xeste onu eşitmedi, çünki indi zınqırov sesleri alemi başına götürmüşdü. Xeste başa düşdü ki, hardasa yaxınhqda telefon zeng vurur.
- Hara, Tümen? - Zemine

<< 1 ... 190 191 [192] 193 194 ... 202 >>