narazı-narazı desteye çığırırdı. - Bizim Tümende adamımız yoxdu!
- Mene ver telefonu, tez ol! - Xeste yene gözlerini açdı ve ağ duman içerisinden Zeminenin uzatdığı telefon desteyini doktor Berqman onun qulağına tutdu.
- Menem, menem, Selimedi!
Telefon desteyinde uğultulu bir külek esirdi, xestenin bedenine ele bir üşütme doldu ki, dişleri bir-birine deydi. Amma özü dediyi sözleri eşitmedi.

- Tapdım, tapdım!.. - Selime xanımın sesi uğultulu küleyin esdiyi yerden, hardansa, çox uzaqdan gelirdi.
- Sene epikriz vermişdim ha, orda bir hekim adı varıydı, Akop Mirzeyan, onun oğlu Sergey Mirzeyandaymış. Başa düşdün?.. Akop Mirzeyanın oğlu Sergey Mirzeyanda-a-a!!
- Daha besdi, çox danışma! Bu defe xeste öz sesini eşitdi:
- Adı nedi?
- Kimin?
- Eserin... - Telefondan gelen uğultulu küleyin hemleleri otağın pencerelerini dolu kimi döyecleyirdi. - Eserin adı nedi?
- Qetl günü...

Arxadakı qapı da, qabaqdakı qapı da kip bağlı idi ve yalnız telefon desteyinden gelen boğanaqlı küleyin sesinden ne qulaq qulağı eşidirdi, ne de göz gözü görürdü. Sonra, Baba Kahanın oyumundan qopmuş qefil külek, topa-topa qara buludları, topa-topa ağ buludları boğanaqlı axarına qatıb, adı külekler şeheri olan bir şeherin göy üzüne yığdı, ayı ve ulduzları görünmez eledi, son gücünü toplayıb, bütün kilidli qapıları taybatay açdı: at kişnertisi, serbaz hayqırtısı, demir ve qan iyi beynin derin şırımlarına doldu. Ve bir de, haçansa gözleri açıq qalmış bir şairin, hardasa gün işığına çıxmış elyazmasından yarımçıq bir misrasın, qara buludlar üzerinde parıldaşan ulduzların gümüşü işığına qovuşdurdu: ecelden möhlet istedim, möhletin esirgedi...

Zemineni telesik o biri otağa qovub, yataq otağının qapısını arxadan bağlamış doktor Mark Georgiyeviç Berqmanın ise az qalmışdı ağlı başından çıxsın. Çünki xestenin açıq qalmış gözlerinde heresi alma boyda iki ulduz yanırdı.
Doktor tez elini uzadıb o gözleri qapadı.

***

Xelil dayının kababxanasında sübh tezden xaş yeyib, emelli de vurub

<< 1 ... 191 192 [193] 194 195 ... 202 >>