Salahovdu, aye, palnamoçnu. Aye, ne yeke kişidi! Sağ olsun teze katib, gör bir ne qonaqlar çağırıb ey, Bakıdan...
Vahid, nehayet, canını Mahmudun elinden qurtardı ve bu vaxt, katib mikrofona yönelib, "yoldaşlar" dediyi, dinamiklerin bu sesi güclendirib eks-seda sala-sala etrafa yaydığı deqiqede, yaxındakı ağacların budaqları arasında qarğalar qarıldaşanda, Mahmudun qarnına ele bil xencer soxdular: gözlerine qaranlıq getiren şeytan ağnsından bütün bedenini soyuq ter basdı, sağa eyilib ağırlığını Moşunun üstüne saldı.
- Moşu, halım pisdi diyen...
Moşu, Mahmudun dümağ ağarmış sifetine, işığı qaralmış gözlerine baxıb özünü itirdi.
- Noldu sene, ay Mahmıd doxtur?

-Meni ele çıxart burdan ki, camaat görmesin.
Moşu Mahmudun qoluna girdi, onu tünlükden çıxarıb, kenarda, bir ağacın altında sarı payız otlarının üstünde otuzdurdu. Camaat el çaldı, hardasa, izdihamın qabağında "urra!" qışqırdılar. Ele bil Mahmudun ağrısı bu "urra"lara bend imiş, yavaş-yavaş çekildi. Mahmud özüne gelmeye başladı, gözleri qabağındakı toran yox oldu. Başını qaldırıb, heyecanla ona baxan Moşuya dedi:
- Bu neydi, e, gören?..
- Sen canın, çox içme, Mahmıd doxtur. - Moşu ağlamsınan kimi olmuşdu.
- He, qağa, bu da bele... - Sonra Moşunun kömekliyile ayağa qalxdı, ağrının tezeden tekrar olunacağını ürek döyüntüsü ile gözledi. Yox, ağrı geri qayıtmadı. - O dağı yox ha, bütün dünyanı partdatsalar da, qağa, men daha burda dayanası deyilem. Menciyez getdim eve!
- Aparım ötürümmü seni?
- Yox, aye! Budu buradı... Sen işinde ol. Sonra danışarsan mene. ...Memleketin ekser kendlerinde olduğu kimi, bu kendin de bir
delisi vardı. Çomaq Qulam. Adı Qulamdı, leqebi Çomaq. Yay-qış, seher-axşam, boyu uzunluğunda bir çomaq elinde, kendin xelvet yerlerinde, meşede, talada tek-tenha dolanıb gezirdi. Heç kese deyib dolaşmırdı. Ondan söz qırtmaq da her oğulun işi deyildi. Rastlaşanda, ne illah eleyirdinse, ne qeder şirin sözlerle qılığına girirdinse, heç kesle kelme kesmirdi, ne bir suala cavab verirdi, ne de

<< 1 ... 197 198 [199] 200 201 202 >>