özü bir söz soruşurdu.
Bu gün, bu gurhagurda, qefil ve gözlenilmez bir hadise baş verdi. Qarnını tutub, yavaş-yavaş evine geden Mahmud, izdihamın seyrek yerinde Çomaq Qulamı gördü. Mahmud evvel gözlerine inanmadı. Diqqetle baxıb, uzunsov sifetli, yekeburun, bir gözüne ağ gelmiş tanış adamı, dirsekleri yırtılmış köhne qara penceyi ve uzun çomağı görenden sonra bu adamın Qulam olduğuna daha şübhe elemedi. Sevincek, zarafatla sataşdı ona:
- Aye, a Qulam, be senin baydağın hanı?
Çomaq Qulam ayaq saxladı, yerine mıxlanıb, başını aşağı saldı: ele bil ses onu diksindirmişdi.
- Aye, bir merifetin olsun, adam adama salam verer, halını-ehvalını xeber alar... Şenlik toy-bayram eleyir, heç olmasa, bele üzün gülsün, ay evin tikilmesin!
Birden Çomaq Qulamın ağzı açıldı, bu cod, esebi sesi Mahmud ömründe birinci defe eşitdi:
- Bu gün qetl günüdür, Mahmıd! Mahmudun qaşlan çatıldı.
- Qetl günü niye olur, aye, avara?
- Çünki Baba Kahanı partdadırlar, Mahmıd!

- Haranı partdadırlar, cehenneme partdatsınlar, buna bax ey! Yerinde göl olacaq, sennen men de yayda orda çimeceyik. - Mahmud qaqqanaq çekib güldü.

Qulam daha heç ne demedi, yene başını aşağı saldı. Mahmud elini yelleyib ondan aralandı, bir az getmişdi ki, arxadan Çomaq Qulamın dediyi qeribe sözleri eşitdi.
- Derd de, azar kimi, gelende batmanla gelir, bacım!.. Mahmudu ele bil ilan çaldı, içi-içalatı doğrandı. Bayaqkı ağrı qayıdıb qarnına, bağırsaqlarına doldu. Özünü nece eve çatdırdı, bir Allah bilir... Evde borjom açıb içmeye de halı olmadı, zarıldaya-zarıldaya, birteher keçib penceyini soyundu, ayaqqabılarını çıxardı, kemerini boşaldıb, şalvarlı-zadlı özünü çarpayıya saldı. Allah, bu ne ağrıdı gören?..

Ne qeder yatdığını bilmedi. Gözlerini açanda ele bildi otaq od tutub yanır. Bu otağm yegane penceresinden içeri gurdan da gur ay işığı axırdı. Kimse onu eşikden çağırdı. Qalxıb, pencereye yaxınlaşıb eşikdeki Ay işığında par-par parıldaşan daş-keseye baxa-baxa bir qaraltı gördü. Qaraltının sifetini seçe

<< 1 ... 198 199 [200] 201 202 >>