Düşergenin yaxınlığında bu payız axşamı saralıb-qızaran meşede indi, deyesen, ele bu qoca canavar qalmışdı. Meşenin bu gün yegane ağası bu canavar idi. Baba Kahadan gelen xeberdarlıq olmasaydı - canavar tez-tez uzaqdakı velesin kellesine qorxa-qorxa baxırdı - arxasındakı meşede vahimeli henirti eşitmeseydi, belece, burda oturub, ordan-burdan fıkirleşerdi: belke, Allahın yazığı gelib, bilmek olmaz bu dünyanın işlerini, bir dene de turac ona yetirerdi. Canavara ne lazımdı ki?..

Heftede birce kere qarın dolusu yemek ve can rahatlığı. Qarın ac olanda can rahatlığı da olmur. Bu sarıdan ikiayaqlıların baxtı getirib: ac olanda bir-birilerine şirin nağıllar danışırlar. Elelxüsus, onların padşahları - arıq, çelimsiz, gözlerinden eqreb kini yağan, dişleri çürümüş kişi zerli-naxışlı xeletine bürünüb çadırından çıxanda ac serbazlarına ele gözel-gözel ve şirin sözler deyir ki! Sebir edin, qarnımız ac olsa da, başımız üzerinde Allah var, emellerimiz haqdır, bu son merheleni de keçek, yemeyiniz o qeder bol olacaq ki, o qeder yeyeceksiniz ki, lap kişilikden düşene qeder. Etiniz bol olacaq, libaslarınız zerli-baftalı, dünyanın en gözel qadınlarını ayaqlarınız altına atacam!.. Doğrudan, bu ikiayaqlılarda sehrli bir hikmet var: şirin söz eşidende qarınları doyur, daha aclıqdan şikayet elemirler. Bir yere yığışıb, padşahlarını dövreye alıb qışqırırlar: eşq olsun, eşq olsun! Sonra diz üste çöküb gözegörünmeze yalvarırlar: xudaya, sen bizim ömrümüzden kesib hökmdarın ömrüne cala!..

Canavar yene dozanqurdulara teref baxdı. Heşeratlar sevincden göyün yeddinci qatında idiler, qarınlarını doldurmaqla meşğuldurlar. Canavarın beynine birden qefil bir fikir geldi: göresen, eqreb özü ölüb, ya dozanqurdular onun axırına çıxıblar?.. Çünki bele zamanda ne desen olar. Bu qefil fikirden bedeni ürpeşdi, dik qulaqları eyilib sallandı. Bir yandan da meşedeki henirti. Burnuna dolan bu qeribe qan iyi de o biri yandan.

Göyün bozumtul işartısı artmışdı, ulduzların da sayı ele bil çoxalmışdı.

<< 1 2 [3] 4 5 ... 202 >>