bilmedi. Soruşdu:
- Kimsen, a bala?
- Menem, Mahmıd.

Şeherde xeste yatan qohumunun sesini tanıdı. Başını qaldırıb göye baxdı: göyde bir dene de ulduz yoxdu. Neheng ayın dağlarını, derelerini gördü. Mahmudun içerisi bumbuz idi ve Mahmud indi başa düşdü ki, bu başıbelalı dünyanın bir axırı da olarmış.
- Gelirem, derdiş, gelirem, - deyib evden çıxdı ve qohumunu qa-yaaltı deyilen yerde, aşağıda Kürün qupquru qurumuş vadisinde, kendir kimi daşlara, qayalara sarmaşmış otun, yosunun arasında gördü. Aşağı enib soruşdu:
- Kürün suyu hanı, ay qağa?
- Sumu qalar indiye, Mahmıd? Mahmud ireli geldi.
- Ölümün xeyir, Mahmıd.
- Ölüme qenşer, qağam.
- Gedekmi?
- Gedek.


Onlar el-ele tutub addımladılar. Onlardan qabaqda beyaz saçları çiyinlerine tökülmüş, uzun don geymiş, dabanları çatlaq bir gavur qızı ve bir qoca canavar gedirdi. Mahmud soruşdu:
- Seninkilerdimi?
- He, menimkilerdi.
Mahmud ellerini yumruqlayıb, dırnaqlarını ovcuna batırdı, amma ağrı hiss elemedi, dedi:
- Yandım, kül oldum, ay dağlar...
Sonra onlar uca bir qayanın başında dörd qaraltı gördüler. Sübh tezden yola düşmüş bu dörd istehkamçı - alpinist gedib menzil başına çata bilmemişdi: yolu yarı elememiş, Baba Kahanın oyumundan çıxmış qara duman, kendire dönüb dördünü de boğmuşdu. Dördü de bir yerde soruşdu:
- Yolunuz haradı, qardaşlar?
- Baba Kahayadı.
Dördü de quş kimi qaya başından qopub aşağı endi.
- Ölümünüz xeyir.
- Ölüme qenşer.
Kürün qurumuş vadisinde daşlar ay işığından od tutub yanırdı, baş götürüb Baba Kahaya doğru addımlayan qaraltıların uzun yoluna gümüşü bir ay işığı düşmüşdü.

***

Daha men heç kesin yuxusuna girmirem. Son defe arvadın yuxusuna girdim, o da ağladı, men de, o meni qucaqladı, men onu, o menim göz yaşlarımdan içdi, men onun... Amma seher ayılıb, arvad, Selime xanıma zeng eleyib, telefonda ağlaya-ağlaya yuxusunu ona danışdı. Vedeleşib, günorta görüşüb, Teze Pire getdiler, orda mollaya beş manat verib, Selime xanım dedi ki, bir dua oxuyub, bu cavan gelini,

<< 1 ... 199 200 [201] 202 >>