sözlerden deyirdi, adeten, söyüş söyürdü. Amma bu sözleri bufetde Temirden savayı heç kes başa düşmürdü. Temir gülürdü. Eyri, sarı dişleri qanı qaçmış dodaqları arasında külqabı dibinde qalmış siqaret kötüklerine benzeyirdi, xırda qıyqacı gözleri qıyılıb-qıyılıb sifetinin qırışları arasında gözden itirdi. Temir bufetçi Kerime deyirdi ki, sen öl, sen ele gerek tatar doğulaydın, men ölüm, sen bu dili menden yaxşı bilirsen. Axırda da, özü bir "vaşu matlar!" deyirdi. Bu da o demek idi ki, çaxırın vaxtı çatıb, süz... Kerim neçe illerdi Temirden pul almırdı. Temir, dünyanı Sibirden üzü beri dolanıb, özüne heç yanda sığınacaq tapmayıb, nehayet, gelib Kür qırağındakı bu qedim yunan kendinde ömürlük mesken salandan sonra (evvel gümanı vardı iki-üç il buralarda başını dolandırıb, belke Allahın kömekliyi ile tezeden dede-baba yurduna qayıda, amma qayıtmadı. Aylar, iller dolandı. Temirin gözlerinde dünya-alem başqalaşdı, birce Tamara ile soldat başqalaşmadı) ve günlerin bir günü, başına gelen ehvalatı o zaman hele qarın bağlayıb ağırlaşmamış sütül bir oğlan olan Kerime ilk defe danışanda Kerimin ona yazığı gelmişdi: stansiya bufetinin hendeverinde, relslerin arasında, zibillikde eşelenen itlere yazığı geldiyi kimi. Temirin ehvalatını ele hemin gün işden sonra anasına neql eleyende anası demişdi ki, a bala, o Temirdi, nedi, ele o da Allahın bir yetim bendesidi, bacar yaxşılıq ele ona, savabdı. O günün sabahısı Kerim Temire demişdi ki, "daha, qardaş, senden pul aldı yoxdu, qarnın dolana kimi iç, ayından-oyundan da ye, mene senin qara qepiyin de lazım deyil. Adam adama be ne günde lazım olar?" Temirin könlü açılmışdı, ona ele gelmişdi ki, köksünde pas atıb korlaşmış bir şey ovxalanıb yoxa çıxmışdı, qanı da ele bil durulmuşdu ve uzun illerden beri, belke de birinci defe, az qala uça-uça, tez-telesik eşiye çıxıb, bufetin arxasında, xelvet yerde sidik kisesini boşaltmışdı: sonralar, özü dediyi kimi, azı iki vedre. Çünki bu başıbelalı dünyanın ne işığına, ne zülmetine gümanı

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 202 >>