qalmamış bir adam üçün Allah bundan da böyük xoşbextlik yetire bilerdimi?
- Sen öl, ay Temir, içmeyende heç duzun olmur. Üzüne baxanda, Hezret Abbas haqqı, ağlamaq tutur meni, bu sen öl! - Mahmud, görünür, tatar Temirden el çekmek fikrinde deyildi: ya qanı qara idi, ya yuxusu gelirdi, ne idise, Temiri özünden çıxartmaq, çımxırtmaq isteyirdi. - Adam gerek xasiyyetini hemişe bir barabarda saxlasın. Senciyez günüzler bir adam olursan, axşamlar özge adam. Günüzler baxanda deyirsen, aye, peyğemberdi bu adam!
- Ne men peyğember olasıdı, ne sen peyğember olasıdı. İkimiz de ele bir bezin qırağıyıq. - Temir siqaretini sümürdü, bir-iki kere boğuq-boğuq öskürdü, sonra davam eledi:
- Ay Mahmıd! - Ne üçünse sesini ucaltdı. - Bax, deyirsen, ne bilim dünyanın her yerinde mexluq bir-birini qırır. Men de deyirem, cehenneme, gora. Yeni dediyim odu ki, bu dünyanın derdi mene qalasıdı? Hı?.. Derdiş, menim ağlım bele kesir ki, Temiri qebre qoyasıdı, geci-tezi var, hamı bir-birini qırasıdı, qurtarasıdı. Deyim niye? Çünki adam gerek adam ola. Biz ele hamımız, balacasıdı, böyüsüdü, hamı adamlıqdan çıxıb. Dediyim odu ki, hamı dönüb olub qulyabanı!
Moşu mürgüden ayıldı, gözlerini açıb pıqqıldadı.
- Gülme, Moşu, gülme. Tatar Temir olanda nolar, tatar Temirin de beyni var.
- Var, aye, var! - Mahmud Moşunun böyrünü dümsükledi. - Niye yoxdu, lap atınkı boyda. Di gel, çaxır senin beynini tamam eridesidi, ay evin yıxılasıdı! - Qaqqanaq çekib Moşuya qoşuldu. Mahmud emindi ki, daha bu sözlerden sonra tatar Temir hövseleden çıxmalıdı, mütleq bir yağh-yağmurlu söyüş söymelidi, özü de hemişeki kimi, ya tatarca, ya rusca. Moşu da, Mahmud da Temirin bele söyüşlerini azın-dan milyon defe eşitmişdiler. Amma Temir ne hövseleden çıxdı, ne söyüş söydü. Heç halı da deyişmedi. Bir qeder susub tezeden başladı:
- Ey, ay Mahmıd! - dedi. - Oxumuş adamsan, maşallah, bu boyda obada feldşersen. Vallah, ele raykom kimi bir şeysen... Kimin derdi-seri olur, seni çağırır. Amma lağlağısan. Bilirsen niye? - Temirin

<< 1 ... 21 22 [23] 24 25 ... 202 >>