sesi yene yavaşıdı, motorun uğultusunda az qala itib-batdı.
- Niye, aye? - Bu defe Mahmud özünü yığışdırmah oldu.
- Çünki derd görmemisen!
- Boy! Buna bax ey! - Mahmud dönüb Moşuya baxdı. - Aye, beş-altı yaşından anasız-atasız qalmışam. Cijim indi de yadıma düşende içalatım od tutub yanır. Be bu, derd döyül nedi?
- Be sonra?
- Sonra ne? Buna bax ey... Sonra ne gelib qohum-eqrebaya! Xalam saxlayıb meni, eppeyimi de verib, paltarımı da alıb. Qebri nurnan dolsun... İndiyeten kime ne pislik elemişem, aye? - Mahmud incimişdi, sesinde küskünlük vardı.
Temir güldü.
- Yene başa düşemmedin! Uy, uy, uy! - dedi. - Dediyim ayn şeydi, Mahmıd. Adam var, anadan olanda ele derdli olur, adam da var, doğulandan hemişe bir yanın boş qoyur. Sen bunnardansan.
- Be nağayrım?! Oturum gözümün qorasını sıxım ki, ne var, ne var, zenciler bir-birini qırır?.. Bu gün televizorda gösterdiler, vay dede vay!
- He, gördün! - Temir başını terpetdi. - Gördün, men deyesidi? Qaralar qaraları qırır, ağlar ağları. Çünki, qağa, gene men deyendi: adamlar adamlıqdan çıxıblar, qulyabanı olublar!

Mahmudun başı ağrıdı. Söhbetin bele semte düşeceyini gözlemirdi. Temirin mentiqine de alışa bilmirdi: Temir gah nala döyürdü, gah mıxa. Bir de, Temirin "derd görmemisen" demesinden ele bil dilxor
olmuşdu. Fikirleşdi ki, bu zemanede heç bendeye "derd görmemisen" demek olmaz, bu, ağ yalan olar. Herenin çiyninde dağ boyda derdi var, biri bu ağırlığa dözür, Temir demişken, bir yanın boş qoyur, o biri qatlanır, dördayaq olub ulaya-ulaya dağa-daşa düşür. Mahmud müharibe illerinde, kolxozun anbardarı Musa Qayçılının camaata payladığı jmıxı xatırladı, balaca-balaca oğlan uşaqlarını, qız uşaqlarını gördü, qara damlarda, çıraq işığında baş-başa verib oturmuş uşaqlı-böyüklü hamının jmıx yediyini yadına saldı. Bu, derd döyül, be nedi?.. Temire nese demek isteyirdi, söz lap dilinin ucundaydı, amma demedi, ne üçünse yadına şeherde xeste yatan qohumu düşdü. Xestenin çuxura batmış gözleri, eynen jmıx renginde olan

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 202 >>