ağzını açıb birce bunu dedi:
- Allah, özün saxla...
Sonra üçü de buludların arasından süzülen ay işığında bir semte baxdılar: sağ sahilde, tepeliklerin altmda qedim qebiristanın başdaşıları qaralırdı.

Bu defe Temir dillendi:
- Allah, özün saxla, - dedi ve ağladı.
Bu nemişli, yağarlı ve seksekeli havada üçü de yalnız bir şeyden bixeber idi. Sağ sahilin tepelikleri arxasında sıralanan başı qarlı dağların lap kellesinde, sal qayaların buz bağlamış daşları arasında bir kaha vardı ki, kimse, hardasa onun adını bilirdi: Baba Kaha.

***

Moşunun anast, Zülfüqar kişinin ortancıl qızı Salatın arvad heyetden gelen qarmaqarışıq sesleri eşidende üreyinde "şükür" dedi: bayaqdan Moşudan nigarandı, bele havada Allahın bir avara ve bineva bendesine, (tatar Temire uşaq ümid elemek, onunla beraber o taya göndermek heç üreyinden deyildi. Arvad, Moşu yola düşenden sonra, neçe kere üreyi seksekeli pencereye yanaşıb heyete, heyetden de o terefe, darvaza arxasında, kendin tekemseyrek işığmda saralan gilli-palçıqlı torpaq yola baxmışdı, dağların başından üzü beri axışan topa qara buludların seyrekliyinden süzülen ay işığında uzaqlarda qaralan meşeye baxmışdı ve her defe de üreyinde Allaha, peyğembere yalvarmışdı ki, kaş Temir kefli olmayaydı - o zehrimar arağı, çaxırı çıxardan gülleye gelsin, birce sağ-salamat uşağı eve çatdıraydı. Moşu gedenden sonra, dedesinin tekidi ile çürümüş taxta pillekenleri enib aşağı düşmüşdü, toyuq damına bitişik, havası ağır otaqdan qedim mis samovarı götürüb hıqqana-hıqqana yuxan qaldırmışdı, sonra yene ikimertebeni enib, selpodan aldığı kağız kiselerden birinde ağzıdolusu kömür getirmişdi, nehayet, samovarı şüşebendde qaynatmışdı. Zülfüqar kişinin adeti idi: günün hansı vedesi olur, eve bir adam geldimi, onu yaxşı demlenmiş pürrengi çaysız yola salmazdı. O ki qala hörmetli adam ola, hekim, ya feldşer ola.
- Şükür, geldiler! - deyib Salatın az qala üzünü pencere şüşesine yapışdırdı: eşikdeki nemişlik şüşeni bumbuz elemişdi. Diqqetle eşiye baxdı,

<< 1 ... 24 25 [26] 27 28 ... 202 >>