Moşunun, Mahmudun, bir de tatar Temirin qaraltısını gördü - üçü de heyetdeki tut ağacının altında dayanıb, deyen söhbet edirdiler.
- Ay başı batmışlar, gap vaxtıdımı indi! - Bir istedi şüşeni taqqıldada, amma başa düşdü ki, aşağıda eşitmeyecekler. Geri dönüb, yor-ğanı çenesine kimi çekib arxası üste uzanmış, ağır-ağır nefes alan Zülfuqar kişiye baxdı: kişinin benizi avazımışdı, yanaqlarında sarımtıl reng vardı, kirpikleri de esirdi.
- Booy, bunlara noldu, niye qalxmırlar gören? - Salatın karıxmışdı.
Zülfüqar kişi gözlerini açdı:
- Geldilermi? - soruşdu. -He.
- Samovarı neyledin?
- Hancarı neyledim? Çoxdan hazırdı samovar.

İçeri girende tatar Temir brezent plaşını çıxarıb bir terefe fulladı, başını terpedib Salatınla salamlaşdı, sonra ayaqlarını qatlayıb, burnunu bir-iki defe çekib qapının ağzında oturdu. Moşu hele aşağıda idi, darvazanı bağlayırdı. Mahmud sesinin qalın yerine salıb:
- A Zülfüqar kişi, men ölüm bu faqqılığınnan havaxt el çekeceksen?! - deyib çarpayıya yanaşdı, yorğanın altında Zülfüqar kişinin arıq elini tapıb nebzini tutdu: kişinin nebzi emelli vururdu, hetta Mahmud evvel-evvel fikirleşdi ki, belke ele doğrudan qoca özünü faqqılığa qoyub? Amma xestenin alnındakı sarılığa, gözleri altındakı göyümtül lekelere baxıb, fikrinden vaz keçmeli oldu. - Salatın, a bajı, o çamadanı maa ver. - Salatın çamadanı Temirin yanından götürüb ona uzadanda, Zülfüqar kişi gözlerini açdı, zendle Mahmuda baxıb dedi:
- Mahmud, başın haqqı gedirem... Bu xına o xınadan döyül, derdin üreyime.
- Kiri, ay bava, sen ölennerin goru, üreyimizi üzme, qoy, şer vaxtıdı. Nolub, aye, sene? - Salatın hirsli-hirsli donquldandı, Moşunu Mahmudun dalınca gönderdiyi deqiqeden üreyinde yığılıb qalmış nigarançılığın ağırlığı ele bil bu sözlerle qaynaya-qaynaya ağzından eşiye töküldü.

Zülfüqar kişi yene Mahmuda baxdı: çal ve pırpız qaşlan düyümlendi, bulanıb ağarmış gözleri Mahmuda zillense de, ele bil, onu görmedi. Dedi:
- Vallah, meni bu Salatın öldürecek... Ne deyirem, it

<< 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 202 >>