kimi qapır meni.
Salatın ağlamsınan kimi oldu.
- Boy, ay bava, canım sene qurban. Men sene neynirem ki? Mahmud Salatına baxıb gözlerini bereltdi, yeni kiri, axmaqlama,
qoca kişiyle höcet elemezler.
- Sen, - dedi, - Zülfüqar emi, heç şeyden qorxub eleme. Üreyin, maşallah, motor kimidi. Adam naxoşduyar da!..
- Yox, a bala, Sarıca oğlu Mehemmed gelib dalımca.
- O kimdi? - Mahmud teşvişle soruşdu.
- Peykanlının uryadniki.
Bu defe Salatın ele partladı ki, Mahmudun qulaqları cingildedi.
- Ay onu görüm cehennemin odunda yanıb-yanıb tüstüye dönsün! Onun görüm qara torpaq altda sür-sümüyü çaqqal-çuqqala yem olsun! Aye, gorbagor oğlu gorbagor, kişini deli eleyib dana!
Mahmud birteher oldu, deqiqi, Salatının sözlerinden bir şey anlamadı, qorxuya düşdü, hetta ona ele geldi ki, bu sözleri çarpayının yanında dayanıb hikkeli-hikkeli dedesine baxan Salatın demedi, başqa bir adam dedi. Çünki bele söhbet, Mahmudun zennince, adamlar arasında ola bilmezdi. Uryadnik nedi, e?.. Mahmud qanrılıb, bayaqdan it kimi büzüşüb qapının ağzında oturmuş tatar Temire baxdı, özü de teeccüble, ondan kömek umurmuş kimi baxdı. Temir başını sinesine eyib mürgü vururdu, dünya-alem vecine deyildi. Moşu da heyetde işini qurtarıb, yuxarı qalxmışdı, bir küncde oturub, melefe ile ayaqlarını qurulayırdı. Mahmud çamadanını açıb par-par parıldayan iyne qabını çıxardı, ampullardan birini qırdı, şprisi doldurub işığa tutdu, yavaş-yavaş havasını buraxdı.
- Salatın, - dedi, - nağıl danışma. Kömek ele görüm. Zülfüqar kişi soruşdu:
- Ne vurursan, ağrın alım?
- Kardiaminus cartes!
- Yaxşı dermandımı, bizimdi, ya onnarm? - Salatın Mahmuddan soruşdu. Son beş-altı ilde Salatın hem atasının xesteliyinin, hem de öz azarının - ayaqları şişirdi, tez-tez de tengnefes olurdu - elacını onların dermanında görürdü. Lap balaca başağrısı hebi olanda da maraqlanırdı ki, hardan getiribler.

Zülfüqar kişi bığaltı, arıq boğazının hülqumunu oynada-oynada gülürdü. Çünki o da Mahmud kimi "cartes"in menasını bilirdi,

<< 1 ... 26 27 [28] 29 30 ... 202 >>