bilirdi ki, bu söz ermeni dilinde "yıxıldı", "dağıldı", "öldü" demekdi.
- Derdin alım, - deye Zülfüqar kişi gülmeyini saxlaya bilmirdi: - O cartesden birin de Salatına vur!

Mahmud Zülfüqar kişinin dediyini aldı, qaqqanaq çekib güldü. Salatın teeccüble atasma, Mahmuda baxdı, çiyinlerini çekib geri döndü, oğlu Moşuya da baxdı. Moşu da, deyesen, meselenin ne yerde olduğundan duyuq düşmüşdü, gülümseyirdi, anasının ona baxdığını görüb dedi:
- Azz... Derman adıdı dana! Doxtur-zadsanmı soruşursan adını?
- Soruşanda nolar, ay gede? Vaxtında oxumuş olsaydım, indi meni bele mesxereye qoymazdınız! - deyen Salatının da dodaqlan qaçdı, daha ferqine varmadı, çünki başa düşmüşdü ki, mesxere olmağına mesxeredi, intehası, bina olunan günden, bu evin qayda-qanunları arasında bir qayda da vardı ki, Salatın hemişe ona emel edirdi: bu evde zarafatdan, mesxereden heç kes incimezdi, ele eslinde bu evin emin-amanlığını, xeyir-bereketini indiye kimi qopuyub saxlayan da zarafat idi, xoş, mezeli söz idi.

Mahmud iyneni vurandan sonra Zülfüqar kişinin qolunu ehmalca yorğanın üstüne buraxdı, her ehtimala qarşı elinin arxası ile kişinin alnını yoxladı ki, qızdırması-filanı olar birden. Amma kişinin alnındakı soyuqluq, daha doğrusu, yapışqan buz teması heç onu açmadı. Üreyinde "bu nedi, e?" - deye fikirleşdi ve ne üçünse, bayaq bura gelende qayıqda başlarına gelen ehvalatı xatırladı: ona ele geldi ki, Zülfüqar kişinin alnındakı soyuqluq o bayaqkı qefil yelin soyuqluğundandı. Zülfüqar kişi yene gözlerini açdı, bir-iki defe udqundu, battq ovurdları daha da batdı, hülqumu oynadı.
- A bala, a Salatın, - dedi, - o yetim hanı, tatar Temiri deyirem. Salatın elini tatar Temirin ayaqlannı qatlayıb oturduğu semte
uzatdı:
- Budu ha, şirin-şirin yatır!
- Apar onu aşağı, yerini sal. Ayından-oyundan da ver, acmış olar. Araqlardan birini de aç, qoy qabağına.
- Gene isteyirsen piyan olub ağacamı dırmansın?
- Olmaz, olmaz. Gecenin bu vedesi hara dırmaşasıdı, az? Yıxıhb yatacaq. Gelsene, araqdan

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 202 >>