Heresi bir alma boyda idi. Hardansa topa-topa, ecaib-ecaib baxanda zehm yarılırdı - buludlar axışıb gelirdi, ejdaha karvanı kimi, eqreb qatarı kimi. Ulduzların altından, çox-çox aşağıdan burula-burula günbatana doğru axırdılar. Quşlar da kirimişdi. Axşam qaranlığına lap az qalırdı. Havadan yene demir ve qan iyi gelirdi...

Düşergede tonqalları alışdırmağa başlamışdılar. Bir-ikisinin etrafına at tezeyi yığılmışdı: qaranlıq çökenden sonra tonqallara atacaqdılar. Payız olmasına baxmayaraq, burda at milçeyi boyda qara ağcaqanad elinden terpenmek olmurdu.

Nizeli-qalxanlı adamlar ikibir-üçbir geniş düşergenin müxtelif semtlerinden tonqallara sarı gelirdiler, yaxınlaşıb dururdular, uzaqlardakı henirti-xışıltını dinleyirdiler. Bu nizeli-qalxanlı adamlar dünyanın bütün meşeqqetlerine dözmeye hazırdılar: ağcaqanada, at milçeyine, ilana-eqrebe - ne olur olsun, "uf' da demezdiler. Birce o külek esmeyeydi. Keçen defe, iki il bundan eqdem, hemin bu yerde düşerge salıb yürüşe hazırlaşanda Baba Kahadakı külek güc yığıb-yığıb bura şığımışdı - ilahi, özün kömek ol, ilahi, bu müsibetden yazıq bendelerini özün hifz ele! Şığımışdı - qefil ildırım kimi, yanar dağ püskürtüsü kimi, arxadan küreyin ortasına sancılan nize ağrısı kimi şığımışdı, havanı qamçılaya-qamçılaya, qantarğaları gemirib ağzı köpüklenen atlan şahe qaldıra-qaldıra, zelzele uğultusu ile, torpaqda açdığı derin şırımlarda serbazları yaraqlı-yasaqlı basdıra-basdıra ve göyde uçan quşların qanadlarını qıra-qıra şığımışdı. O zaman baş müneccim hökmdarın çadırında, deve yunundan toxunmuş kilimin üstünde diz üste çöküb, başını yere vura-vura çığırmışdı: "Hökmdar, emr et, emr et, ordu geri qayıtsın, tanrının bize qezebi tutub!" Hökmdar, qorxudan gözleri berelmiş, dişleri bir-birine deyen müneccimi bele görende özü vahimeye düşmüşdü. Hele üstelik çadırın küleyin hemlelerine çox davam getire bilmeyeceyinden qorxub, telaş içinde eşiye çıxmışdı, çıxan kimi de yıxılmasın deye, iri bir ağacın gövdesinden berk-berk yapışmışdı.

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 202 >>