Zülfüqar kişinin başı yumruq boyda görünürdü.
A kişi, dedemin goru haqqı, bax, bu men ölüm, senciyezde heç şey yoxdu. Vallah, seher qalxıb mennen arax vuracaqsan! - Eslinde Mahmud ele bu fıkirde idi, çünki, doğrudan da, Zülfüqar kişinin halın-da ele bir qorxulu deyişiklik yoxdu ki, teşvişe-filana düşeydi. Onu çaşdıran kişinin alnındakı soyuqluq idi. İndiye kimi sağ elinin barmaqlarında bu soyuqluğun teması qalmışdı: ele bil elini suya salıb çıxarmışdı.
- Nahaq... nahaq... öldürdüm Sarıca oğlu Mehemmedi. Mahmud oturduğu yerdece dikeldi, narazılıqla başını bulayan
Moşuya baxıb, üreyinde şeytana lenet deyib, nehayet, bu uryadnik ehvalatını Zülfüqar kişiden soruşmaq qerarına geldi.
- Kimi öldürmüsen, aye, havaxt öldürmüsen?! - deye esebilikle soruşdu.
- İyirmi birinci ilde, ağrın alım. Peykanlının uryadnikini. Sanca oğlu Mehemmedi.
- Aye, camaat günde birin öldürür, papağın da yan qoyub gezir! Senin bu ehvalat hardan yadına düşdü, ay evin tikilmesin!.. - Mahmud ayağa qalxdı, küreyini divara söykeyib xalı üste oturmuş Moşuya yanaşdı, sonra geri qayıtdı. - Uryadnikdi, pristavdı, ne bilim, ne zivildi, kitablarda oxumuşuq ki, onnarı öldürerler, lap dedelerin de yandırarlar, heç dexli var men ölüm!
- Polnomoçnu, Bakıdan gelmişdi, o dedi, men de öldürdüm.
- Tem boleye!.. İndi mene prokuror deye ki, get filankesi öldür, öldürmeremmi? Hökumet adamının bir sözünü iki elemek olarmı, a kişi, özün de dünya görmüş adamsan? - Mahmud söhbetin yönünü deyişmek istedi, zarafata salmaq istedi, amma ona zillenmiş bir cüt gözde, pırpız, zehmli qaşların altındakı bulanıq, işıqsız gözlerdeki qorxunu, şaşqınlığı ve ümdesi de ümidsizliyi görende fikirleşdi ki, belke ele doğrudan, bu xına o xınadan döyül? Bu dünyada azmı qeribelikler, ağlasığmayan ehvalatlar baş verir?.. Allah, özün saxla! Bu ne axmaq söhbetdi e? İyirmi birinci ilde eceli yetmiş bir Allah bendesinin bu axşama, bu eve, bu işığa ne dexli var, göresen? Kişi, bele getse, özünü de deli eleyecek, evdekilerin de üreyini

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 202 >>