üzecek. Belke bir yuxu dermanı verim, halvalıq olub sehere kimi xoruldasın? Amma bu fıkirden vaz keçdi. Çünki Zülfüqar kişi zeiflemeyine, son beş-on günde elbette zeiflemişdi ve bele veziyyetde bu cür dermanlar ürekbulanması ve başgicellenmesi vere bilerdi. Mahmud dedi:
- Zülfüqar emi, sen çalış, yat. Gecenin xeyrinden sabahın şeri yaxşıdı. Seher emelli gap elerik, danışarsan mene o uryadnik ehvalatını, biz de Moşu ile qulaq asarıq sene.
- Qan çanağının eteyinde yaxaladım onu... - Zülfüqar kişi gözlerini yumdu, ele bil mürgüye getdi, amma sözünü kesmedi, davam eledi. - Fağır meni gören kimi, diz üste çökdü, dedi, ay Zülfüqar, öldürme meni, çevir meni balalarının başına... Üzünü-gözünü tük basmışdı, hal adamı kimi qapqaraydı zalım, baxanda deyirdin, xortdandı-nedi bu?.. Dedim, ay Mehemmed, Bakıdan polnomoçnu gelib... Salahov Adil Qemberoviç. Sen deyir, camaata çox divan tutmusan, sinfi düşmensen, indi leşini onun ayaqları altına atmasam, sürgün eliyecek meni, gedib Sibirin qarında, şaxtasında çürüyüb ölecem... Gene dedi, meni öldürme. Dedim, yox. Gene dedi ki, öldürme. Bir hamar daş vardı qabağında, başını onun üstüne qoyub ağladı. - Zülfüqar kişi gözlerini açıb Mahmuda baxdı ve soruşdu:
- Ay Mahmıd, heç ömründe ağlayan adam görmüsenmi, a bala? Mahmud yene söhbeti deyişdirmek istedi, aradakı gerginliyi yox elemekden ötrü yene zarafata saldı.
- Niye görmemişem, - dedi, - tatar Temir iki stekan çaxır içenden sonra Tamaranı yadına salıb ağlamırmı?
Zülfüqar kişi:
- Temirin başı batsın, - dedi. - Men ele ağlamağı demirem, a bala. Men özge ağlamaqdan danışıram... - Yene gözlerini yumdu, kirpikleri divara qonmuş, gur lampa işığından qorxuya düşmüş kepenek qanadları kimi titreyirdi. Daha bir xeyli dinmedi. Mahmud qollarını sinesinde çarpazlayıb esnedi, nece olsa, hem yorğundu, hem de gecdi, yuxusu gelirdi. Moşu ona xeber getirende güman eleyirdi ki, gedib iyneden vuracaq, ya derman verib, qonşu otaqda Salatının saldığı yorğan-döşekde sehere kimi xumarlanıb yatacaq.

<< 1 ... 30 31 [32] 33 34 ... 202 >>