Bele havada yatmaqdan yaxşı ne ola bilerdi: qayığa mindiyi deqiqeden canına hopmuş, sümüklerine işlemiş rütubet bedeninden çıxmırdı. Bu Salatın gören harda qaldı, araqdan-zaddan getireydi, içib hem qızışaydı, hem de canı cehennem, lap keflenib, bu qoca kişinin sefsetesini unudardı... Yox, doğrudan ağır xesteye benzemirdi, nebzi yerinde, tezyiqi
normada, sifetinde ne qızartı var, ne de başağrısından şikayetlenirdi. Yeqin ele yuxusunu qarışdırıb, o uryadnikdi-nedi, onu görüb, verib şalvara. Ax, ey zalım qocalıq!.. Ne adam kimi qoyur yaşayasan, ne de vaxtmda bir ucuz ölüm yetirir ki, birdefelik bu dünyanın şirininden, acısından canını qurtarasan. Adam, vallah, gerek vaxtı-vedesi gelende qırağın qatdaya. Bu dünyada çox yubananların hamısının aqibeti bele olub: qara torpaq altına getmemişden qabaq, olmazın ezab-eziyyet çekibler, öten illeri yada salıblar, yada salanda da mütleq xatirelerinde bir qenberqulu çıxıb meydana, başlayıb üreklerini, beyinlerini oyum-oyum oymağa... Mahmuda ele geldi ki, Zülfüqar kişi yatdı, çünki sesini alçaldıb, bir-iki defe onu çağırdı, kişi hay vermedi. Amma Zülfüqar kişi yatmamışdı. Bu, başıbelalı dünyanın iki gerçekliyi arasındakı vaxt serhedinden o taya adlamışdı. Qan çanağının daşlı-kesekli eteyine, yuxarıdan sallanan sal qayaların çalın-çarpaz kölgesine, qarlı dağların başından esen buz nefesli bir küleyin qabaq-qenşerine keçmişdi. Orda cavanca bir adam dayanmışdı, eşme papirosunu qalın, hebeşi dodaqları arasında berk-berk sıxıb, tüstünü dalbadal ciyerine çeke-çeke sol qolunu qatlayıb, beşatılanı hazır saxlamışdı: qara pırpız qaşların altındakı iti gözler etrafdakı daşların, qayaların arasında başqa birisinin qaraltısını axtarırdı. Tüfengli adam buraya, göyün yeddinci qatına qalxmamışdan evvel, gece qara damda, lampa işığında oturub, eşme tüstülede-tüstülede çox şeyleri götür-qoy elemişdi, hem elesine fıkirleşmişdi, hem belesine, darıxıb eşiye de çıxmışdı, kimsesizlik içinde uyuyan semanın ten ortasındakı ayın işığında Kürün axar

<< 1 ... 31 32 [33] 34 35 ... 202 >>